eHealth, e-Health, telehealth, telegeneeskunde, telemedicine, is het toepassen van informatie- en communicatietechnologie ten dienste van de gezondheidszorg [1] [2] [3] [4]. eHealth omvat diverse technieken, projecten, services en systemen die op afstand werkzaam zijn, van oudsher vooral via de telefoonlijn, maar sinds de wijdere beschikbaarheid van breedbandverbindingen steeds meer via het internet. eHealth kan personeelsdruk verminderen en kosten besparen. Het gerelateerde vakgebied medische informatiekunde richt zich vooral op de techniek en niet zozeer op internettoepassingen.

Doordat het fysieke contact ontbreekt kan de zorgverlener geen gebruik maken van lichamelijk onderzoek of non-verbale communicatie maar is afhankelijk van wat de patiënt hem vertelt [5]. Wel kunnen biometrische gegevens doorgezonden worden [6]. Diverse richtlijnen voor zorgverleners stellen dat zorgverlener en patiënt elkaar wel gezien moeten hebben. Gezien de onveiligheid van het internet kan privacygevoelige informatie bij onbevoegden terechtkomen [5].

De term eHealth komt voor het eerst in 1999 voor in de wetenschappelijke literatuur [7]. Door onder andere de World Health Organization en Europese Unie worden richtlijnen opgesteld ter bevordering van eHealth. In landen waar de afstanden groter zijn (Canada, VS) is eHealth sterk aanwezig.

In 2004 liep een pilootproject in België met het Wit-Gele Kruis waarbij hulpbehoevende bejaarden en chronisch zieken vanop afstand worden gevolgd [6]. Onderzoeksresultaten in Nederland wijzen uit dat wanneer er gebruik gemaakt wordt van hulp op afstand, het aantal fysieke verwijzingen van patiënten naar het ziekenhuis met 70% afneemt. De artsenvereniging Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst en het Nederlands Huisartsen Genootschap hebben elk richtlijnen doen verschijnen over het online doen van consulten [5] [8].