Columns(2)

Ja, hoe staat het eigenlijk met de columns die ik zou schrijven in het plaatselijke huis aan Huisblad? Zie maart 2016. Inmiddels zijn er 7 gepubliceerd, er waren wat opstartproblemen, maar die zijn inmiddels verholpen. Voorlopig ben ik de enige die schrijft, maar het is de bedoeling dat er mensen uit de andere aandachtsgroepen aanschuiven. Inmiddels is dat voorzichtig gebeurd. Zolang ik er zelf plezier in heb en het zinvol vindt ga ik gewoon door. Het valt me op dat er veel mensen bang zijn dat ze iets verkeerds doen, daar heb ik geen last van. De koersgroep krijg een week tevoren de stukjes en kan dan beoordelen of ze het er mee eens zijn en of er geen rare dingen in staan. Tot nog toe heb ik weinig commentaar gehad, hetgeen niet hoeft te zeggen dat het allemaal voor zoete koek geslikt wordt. Ik zal zo nu en dan er wel iets over zeggen.

Deel 5

Jans en Pietje fietsen naar huis na een bijeenkomst met een aantal  ambtenaren van de gemeente die zich bezig houden met het fenomeen deregulatie. Deregulatie (minder regeltjes en snellere actie) is een van de vijf speerpunten van de koersgroep. Ze hebben een goed gevoel over het gesprek, en dat komt omdat het goed was voorbereid en dat men goed naar elkaar luisterde. Het is dan minder van belang of er al grote vorderingen zijn gemaakt. Maar toch …. over zaken als wonen en welzijn, handhavingsbeleid en bv boomkapbeleid waren al de nodige voorbereidingen geweest en zouden verder in de gemeenteraad besproken worden.

Pietje moet nog naar Wezep en Jans naar ‘t Loo. ”Zullen we nog een kopje koffie gaan drinken in het boerderijmuseum Jans?” ”Goed Pietje, daar zijn altijd aardige mensen die je vriendelijk ontvangen en bij de koffie kun je heerlijke krentensneetjes krijgen”.

Ze gaan zitten onder een mooie schaduwrijke boom. Pietje bestelt de koffie en intussen ziet Jans onder de boom een plaatje glinsteren. Bert staat erop, geschonken door zijn wandelvrienden. Het blijkt dat Pietje de naam Bert niets zegt en ook de vrijwilligers weten het niet meteen. Toch blijkt een oudere dame iets over de boom te kunnen vertellen. Bert was jaren lang de motor van het museum. Vriendelijk, maar kritisch streed hij voor “zijn” museum, dat er mede toe geleid heeft wat het nu is. Hij kreeg ook daardoor de erepenning van de gemeente Oldebroek (een soort synoniem voor het beeldje Oldebroek voor mekaar?). De initialen FFGB onderaan zeggen haar niet zoveel. Hij was een gepassioneerd wandelaar en zijn groep heeft hem zo herdacht. “Een majestueuze boom”, bevestigt een boomkweker uit Noord Holland die toevallig is aangeschoven. “Een rode of bruine beuk straalt eerbied, gezag en waardigheid uit. Eigenlijk een soort Oldebroek voor elkaar in een tijd dat die zin nog niet bestond”,  denken Jans en Pietje.

Ze stappen weer op en komen langs een van de startpunten van het nieuwe klompen pad: het vreepad. Ze lezen dat vree scheiding betekent, in dit geval van hoger en lager gelegen land. Dit pad is er mede gekomen door medewerking van de koersgroep. Ze zijn er beiden een beetje trots op.

Pietje, als liefhebber van de wandelsport, zorgt met vele vrijwilligers dat het pad goed volgbaar en begaanbaar blijft.

Even later slaat Jans rechts af en gaat Pietje verder naar Wezep. Wezep en ’t Loo denkt Pietje zo   verschillend, maar als je dezelfde passie hebt, ook weer dicht bij elkaar.

Deel 6

Pietje heeft besloten om de 100^ste 4 daagse mee te lopen. Daar moet je heel wat voor trainen. Een paar weken voor de start trekt hij de wandelschoenen aan en gaat het aangename en het nuttige verenigen door eens de contreien rond Wezep te gaan verkennen.

Van huis uit loopt hij maar de stationsweg om te zien hoe het met de begraafplaats staat. Voorheen was het een verwaarloosd geheel. De buurtbewoners, aangemoedigd door Jan van dorpsbelangen en een aantal vrijwilligers hebben de opknap voor hun rekening genomen. Het enthousiasme van de koersgroep heeft mogelijk ook hier bijgedragen. Een paar maanden tevoren kon Pietje het terrein niet op. Afgesloten door roestig prikkeldraad, en verder overwoekerd door onkruid. Nu een charmant hekje en keurig geruimd met zichtbare paden. Een oase van rust zoals men wilde. Het bankje om even weg te dromen moet nog komen hoopt Pietje (hopelijk laat men zich niet leiden door de gedachte dat zo’n bankje ook verkeerd gebruikt kan worden!). Pietje dacht: petje af voor die Jan met zijn vrijwilligers.

Dan loopt hij via het vernieuwde stationsplein met het nieuwe bruggetje vanaf  restaurant “DE Zeuven Heuvels” naar de Wezepse hei. Het stationsplein, ook door samenwerking van de buurt en de gemeente tot stand gekomen. Het ziet er verzorgd en fraai uit vindt Pietje.

Via het Zwolse bos, Wapenveld, en Hattem komt hij in Hattemerbroek terecht. Hij moet zich even nadenken hoe het met de windmolens staat. Waar ook weer? Hij weet het niet precies. Wel heeft hij de samenspraak van de gemeenteraad met de vertegenwoordigers van de dorpsbelangengroep meegemaakt. Wat hem daarvan is bijgebleven is dat men de windmolens in Hattemerbroek niet wil, en dat er een procedure loopt waarin de bewoners min of meer worden buiten gesloten. Dat vindt Pietje onbegrijpelijk. Maar anderzijds was het hem niet duidelijk geworden waar de mensen nu eigenlijk voor moesten kiezen. Vragen die er bij hem op kwamen: Kunnen de omwonenden wel kiezen? Legt de overheid niet een soort ”algemeen belang” gebod op (zoiets als de geluidshinder op Schiphol), wel erg vervelend, maar noodzakelijk voor de economie? Is het duidelijk hoe hoog ze worden?, hoeveel lawaai ze maken?, wat ze precies met het landschap doen? Zelfs de mensen die er mogelijk al over beslist hadden gaven niet duidelijk uitsluitsel. Pietje vindt in principe dat omwonenden naar beste weten ingelicht moeten worden en op basis daarvan gehoord moeten worden. Hij hoopt dat de gemeenteraad zo te werk zal gaan.

Vervolgens loopt hij over het H2O bedrijventerrein. Vroeger bij de scheikunde les leerde hij dat H2O voor water staat en hij denkt aan zijn jeugd toen hij met zijn ouders naar de bedriegertjes in Arnhem ging. Dat was pas een waterpark. Je wist nooit waar het ging spuiten en dat lijkt hem ook zo te gaan met de berichtgeving over dit bedrijventerrein. Hij hoopt dat in goed onderling overleg er een mooi bedrijvenpark zal komen. Hij hoopt ook dat men gezamenlijk een oplossing vindt voor de aansluiting op de A 28, en als men hulp wil hebben kan men nog altijd een aanvraag doen voor een project. Want Oldebroek voormekaar betekent niet: de sterkste wint, maar samen maken we er iets van waar iedereen achter kan staan en wat aan heeft.

Deel 7

Het eerste wat Jans ’s morgens doet is even de krant inzien. Zij laat zich over regionale zaken graag informeren. Deze ochtend is haar oog op een bijzonder artikel gevallen. Het gaat over een dame die zich verleidkundige noemt, een woord dat ze nog nooit had gehoord. Deze mevrouw had zelfs een instituut ervoor ingericht. In haar relaas beschreef ze hoe veel mensen, vooral mannen een heel verkeerd idee hadden over wat dat instituut precies deed.

Wat was het geval. De mevrouw in kwestie was communicatiedeskundige, het instituut was opgericht om een poging te doen een handreiking te bieden bij het “verleiden” van mensen om goede stappen te zetten in een opbouwend proces. Ook het enthousiast maken van mensen voor een gezamenlijk project behoorde bij de werkzaamheden. Samen praten, samen veranderen en vernieuwend verder gaan, uitnodigen, lage drempels etc. etc. Bij het lezen werd Jans steeds enthousiaster. Dat is wat de koersgroep ook wil in de samenleving! Ze zal er met Pietje nog wel eens op terugkomen. Misschien moet de naam koersgroep wel veranderd worden in ”groep der verleiding”, grapt ze in zichzelf.

Pietje kwam vrijwel in dezelfde tijd tot een geweldig idee. Hij was aan de 4 daagse begonnen (waarover in de volgende column meer) en liep over de Waalbrug Nijmegen uit. Zoals wel vaker de eerste dag had hij niet zo best geslapen: hij moest er weer even inkomen. Zijn aandacht werd getrokken door een groepje wandelaars die zich helemaal niets gelegen lieten liggen aan de omgeving of het wandelplezier. Ze keken strak naar hun mobieltje. Pietje begreep dat ze in de ban waren van het Pokemonspelletje en dat ze van plan waren bepaalde creaturen te vangen. Helemaal fanaat dacht hij, maar tegelijkertijd realiseerde hij zich dat het spelletje een dergelijk uitdaging was, dat zelfs de 4 daagse er even voor moest wijken. “Zouden we de website oldebroekvoormekaar.nl niet zo’n uitdaging kunnen meegeven?” vroeg hij zich af. Er een spelletje opzetten dat mensen bv. essentiële punten of plaatsen moeten zoeken in Oldebroek, of weetjes uit de geschiedenis of iets van een bedrijf. Niet alleen de website zou uitdagend kunnen worden, maar wellicht zouden ook jongeren zich ervoor gaan interesseren, en die jongeren hebben we heel graag bij de koersgroep. Ook zij maken deel uit van de samenleving en Oldebroek voor mekaar. Hij wordt warm bij deze gedachte en is in het dorp Lent aan de overkant van de Waal voor dat hij het in de gaten heeft. Door zijn hoofd  draait: zouden de websitemakers dat kunnen?

Deel 8

Vandaag moet het maar eens over de 4 daagse van Nijmegen gaan vindt Pietje, die al vroeg gestart is met zijn pittige wandeling naar Elst. Hij heeft de hele dag om na te denken over de overeenkomsten van dit sportfestijn en Oldebroek voormekaar. Het is altijd moeilijk om een ander in jouw eigen passie te laten delen; niet iedereen heeft namelijk dezelfde passie. De ervaring heeft hem geleerd dat de wandelaars er voor elkaar zijn. In Lent op de via Begonia heeft hij echt zin in een lekkere kop koffie. Langs de weg zitten de mensen, net uit bed, aan hun ontbijt. Voor hij het weet komt er een vraag uit de berm ”ook een bakje?”. Hij zegt niet nee en vraagt zich af of er iets op zijn gezicht te lezen was (voor mekaar denkt hij).

Voor hij in het dorp Lent aankwam is hij de brug gepasseerd. De laatste jaren is er in het kader van de Waalsprong veel veranderd. Opritten van de brug, een bypass in de Waal, met een compleet nieuw eiland. Een zeer innovatief project waar van alles bij kwam kijken. Verandering infrastructuur: woningen, waterwegen, landerijen, alles leek op de schop te gaan, en nu lag alles er prima bij. Hij bedacht zich of de gemeente Nijmegen ook een soort koersgroep had: een groep mensen die vanuit de samenleving projecten in dit geval mede beoordeelt naar leefplezier, dat natuurlijk naast de noodzaak van aanleg gelegd dient te worden.

In Elst werd het behoorlijk warm, een koud flesje water wordt hem uit het publiek aangereikt (voor mekaar denkt hij).

Langs de weg is iemand flauw gevallen door de warmte. De ambulance moet zich een weg banen door een menigte van 46000 man, maar het verloopt allemaal heel soepel, de mensen gaan a.h.w. vanzelf opzij (voor mekaar denkt hij).

In het dorp Oosterhout gaat Pietje de dijk op. Meestal is het daar warm en in 2006 reden de ambulances af en aan. Iemand heeft zijn schoenen uitgetrokken en heeft even niet opgelet, de wandelaar is de wanhoop nabij en kan niet verder lopen. De oplossing wordt echter door iemand aangedragen die een aantal schoenen heeft om te passen. De wandelaar gaat met de schoenen van zijn gever naar Nijmegen lopen (voor mekaar denkt Pietje).

Als Pietje weer in Nijmegen is kan hij wel een heel boek bedenken voor de volgende dagen. Het is een boek van samen zijn met een passie, er voor elkaar zijn en mensen uitdagen om er bij te willen horen: Oldebroek voor elkaar begint bij mensen voor elkaar. Alle mensen recht van lijf en leden uit de gemeente Oldebroek zou Pietje in een van de komende jaren willen uitnodigen eens mee te lopen met de 4 daagse, dan proef je wat het betekent er voor elkaar te zijn.