april 2006

Vandaag echt lui geweest. Maar 12 km gelopen. Maar met het vooruitzicht nog heel Luik door te moeten, met mogelijk alleen dure en onaantrekkelijke slaapplaatsen heb ik zittend op het marktplein van Visé dit besluit genomen. Om ongeveer 10.15u de grens met Belgie gepasseerd --foto grenspaal-- en in 's Grevenvoeren even aan de zaterdagochtendkoffie, daarna Moelingen en Visé, dat ligt op de route van de Via Mosana. Alleraardigste chambre d'hote --foto-- in een voormalige dokterswoning. Mevr. Pleyers woont hier met drie dochters. Hartelijke ontvangst. 's Avonds lekker naar de Chinees en ik kan er weer tegen. Goed geslapen en vandaag dwars door Luik naar Tilff denk ik je weet het nooit.... Ik heb nog even een foto geschoten van de spoorbrug bij Visé over de Maas, maar foto's kan ik hier weer eens niet verzenden. Komen nog.. Ik ga verder, tot schrijfs....

Vanmorgen met zon uit Vise vertrokken, daarna eindeloos regen door de grauwe voorsteden van Luik. In Chattre, ik schreef er al over, in een smerig internetcafeetje een bericht gezonden. --Toiletten van binnen en van buiten bruin-- en ja natuurlijk bij zoveel eten toch gebruik van deze voorzieningen maken. Slaapplaats geregeld bij een familie, die me aanvankelijk leek te kennen, maar dat bleek later een vergissing, alhoewel ik natuurlijk wel beroemd ben hhhmmmm.

Bij captain George Meurs aangekomen in Angleur. Is al eenmaal per fiets in Santiago geweest. Met eigen handen heeft hij op verzoek van St Jacob een refugio gebouwd. In zijn hotel ga ik vannacht slapen. --zie foto-- Ik werd met een goed glas bier ontvangen. We zijn een beetje dezelfde geest. 's Avonds bij hem en Rosalie gegeten, uitgebreid met champagne. Zij vonden het een feest om mij te zien en dat is de kern van gastvrijheid, hier kan de gemiddelde mens nog wat van leren. Ik voelde me echt thuis. Samen met Rosalie vertrekt hij met Pasen op de fiets naar Santiago heen en terug!!!!

Vanmorgen na uitgebreid ontbijt laat 9.50u vertrokken. Het wordt saai maar het lijkt hier altijd te regenen. Soms glimpje zon, daar wordt een mens vrolijk van. De hele maasvlakte is geheel geindustrialiseerd, weinig moois aan te zien, veel electriciteits centrales. Was laat in Amay, geen onderdak te vinden. Office de tourisme gesloten. Gelukkig nog een hotelletje langs de weg. Wel vervelend als je niets vindt als je wilt stoppen: maar daar wordt je groot van. Ik heb voorlopig ook geen zin om in al deze nattigheid te slapen in mijn tentje. MJ zal wel weer terug zijn uit Parijs. Die ga ik eens bellen.

Zit nu in een cafe in Huy te schrijven, ga naar Sclayn.
Vandaag voor de afwisseling mooi weer, wel fris. Zo druk als een baasje. Om ongeveer negen uur weggegaan, maar na 1 uur in Huy slaapplaats geregeld en internetcafe, daar ben je met heen en weergeloop zo'n 2 uur mee kwijt. De curé van de abdij die in de stijgers stond --foto-- was niet aanwezig dus dat was jammer, ook hier zijn alle kerken niet open. Daarna ben ik in een streep naar dit mooie plaatsje aan de maas gelopen. Philippe, mijn gastheer, liep in 1997 vanaf Le Puy naar Santiago, is net geopereerd. De ontvangst was weer geweldig, je voelt je bij de vrienden van St Jaques thuis. Vandaag heb ik veel lopen nadenken over het verdriet van G. Ik ga morgen in de basiliek van Namur een kaarsje branden en een weesgegroetje bidden, dat helpt altijd. In ieder geval sterkte.

Avonduur 04042006

Om 2145u langs de maas in Sclayn.
-- uitspreken Sclaien --

Liet ik een waas vallen.... misschien.
De roep van een uil, het lawaai van een trein.
De rust van het water, luidruchtige lieden aan de wijn.
Geluid alleen mooi, als het even stil kan zijn.
Muziek van je leven, te horen in 't zijn.

Vandaag is mijn kleinzoon Stijn jarig, vanmorgen meteen een sms gestuurd. Het was goed weer om te lopen, gestart met een graad boven nul. Mooie weg langs de Maas, koude wind. Hier en daar kom ik een Jacobsschelp tegen. --foto-- In Nameche de koffie, brug over a autre cote. In Namur brengt buro de tourisme mij naar Annie Fernande, woont op een flat en heeft een chambre d'hote. Ze regelt voor mij voor morgen een slaapplaats in Dinant, hoef ik niet te zoeken en dat spaart veel tijd. Lekker naar de Chinees, nadat ik eerst boodschappen heb gedaan voor morgen, ook nog een brood voor mijn hospita gehaald. Ik maak in de avondschemering nog een foto van de brug en de citadel.

Vannacht heeft het zes graden gevroren, maar in de ochtend was het geweldig mooi. Helder -- mistflarden tussen de heuvels. Lekker langs de Maas gelopen, rustig een adres geregeld, wat wil je nog meer (dacht ik). Onderweg bakje yoghurt gekocht, maar ik was het lepeltje van Frank vergeten! Hoe doe je dat? (dekseltje vouwen en opslurpen - zo gaat dat). In Riviere warme chocomel, dat gaat er goed in. Een dame op de fiets heeft in de gaten wat deze snuiter uitvreet, even een gezellige onderbreking. De dorre natuur begint te ontwaken, en bemesten hoeft niet als ik langs kom. Ik eet nog steeds tegen de klippen op, ik kan de honger nauwelijks bijhouden. Mijn voeten zijn op een klein plekje na goed, mijn tand begint op te spelen. (ik ben namelijk met een bijna afgebroken kroon weggegaan, maar reparatie zou enige weken duren). Morgen na 7 dagen neem ik een rustdag. Dinant is een mooi plaatsje, de brug heet naar Charles de Gaulle, die hier in de oorlog gewond is geraakt. Het is ook de plaats waar Adolf Sax is geboren (ja, van de saxofoon) moet je maar weten, ze hangen hier overal, zal er nog een foto van maken. Op mijn logeeradres is niemand thuis, toch heb ik er heerlijk geslapen, maar hoe je zoiets op moet lossen als je 's avond moe aankomt, dat ga ik wel eens bij een borreltje thuis vertellen. Vooral niet zenuwachtig worden!

Avonduur 06042006

Un sourire

Un sourire ne coûte rein et produit beaucoup.

Il enrichit ceux qui le reçoivent

Sans appauvrir ceux qui le donnent

Il ne dure qu'un instant

Mais son souvenir est parfois eternel

Personne n'est assez riche pour s'en passer

Personne n'est assez pauvre pour ne pas le meriter

Il crée le bonheur au foyer

Il est le signe sensible de l'amitié

Un sourire donne du repos a l' être fatigué

Rend du courage aux plus découragés

Il ne peut ni acheter, ne se prêter, ni se voler

Car c'est une chose que n'a de valeur

Qu'à partir du moment où il se donne

Et si quelquefois vous rencontrez une personne

Qui ne sait plus avoir le sourire

Soyer genereux, donnez lui le vôtre

Car nul n'a autant besoin d'un sourire

Que celui que ne peut en donner aux autres.

Stukje GR 654 gelopen, even de 550 km tot nu toe vol maken. Prachtige dag. Abbaye de leffe bezocht (van het bier). Een prachtig glas in lood raam. De premonstratenzers of Norbertijnen van Tongerloo huizen er, maar ik heb niemand gezien (uitgestorven?). Ik maak een foto van de beroemde saxofoon van Aolf Sax, waar men hier trots op is. Dan naar de collegiale, de stiftkerk die het stadje hier domineert, ik brand er een kaarsje voor G en alle andere dierbaren.. et je pense…..

Je ne sais pas prier

Je ne sais pas que dire

Je n'ai pas beaucoup de temps

Alors?

La lumière que j'offre est

un peu de mon bien

un peu de mon temps

un peu de moi-meme

Que je laisse

devant le Seigneur

devant la sainte Vierge

devant un saint

cette lumière qui brille, symbolise ma prière

que je continue, tout en m'en allant….

Even niet schrikken! Ik heb met een beetje pijn in het hart besloten naar huis te gaan. Ik krijg de broodjes, die steeds harder lijken te worden, niet meer met mijn defecte kaak gekauwd. En er moet wel elke dag veel benzine in het lijf. Eerst de zaak repareren. Van dit probleem iets positiefs gemaakt besluit ik de trein naar Namur terug te nemen om daar nog iets extra's van deze fraaie stad te bekijken. Ik ga op bezoek bij de aartspastoor (een soort kruising tussen een bisschop en een pastoor??) van de kathedraal St Aubin. Jean-Marie Huet woont samen met zijn oude moeder, die van alles van mij wil weten. Jean-Marie geeft me een stempel mee en een afbeelding van een heilige die de beschermheer is van alle priesters. Hij wenst me bon voyage en courage op mijn verdere reis en ik moet voor mamma een kaars branden in Santiago. Overigens St Aubin is een martelaar die onthoofd is en daarna met zijn hoofd in zijn hand verder liep (hoelang? hoofdpijn?). Ik moet de onbekende heilige en St Aubin maar eens met Eef Haar bespreken, van mijn probusclub Oldebroek, die gaat daarover.. Wellicht dat Jean-Marie nog iets over deze man in mijn gastenboek wil zetten.

Morgen dus huiswaarts, vannacht kan ik terecht bij Annie mijn hospita van gisteren.

Thuis ga ik mijn kroon laten repareren en daarna plannen wat ik verder ga doen. Ik denk dat ik zo snel als mijn gebit het toelaat a travers Frankrijk ga fietsen naar St Jean Pied de Port, anders gaat het wel erg lang duren, want ik wil volgend jaar in Santiago zijn. Het tijdsschema borrelt wel weer op, en ik heb alle tijd en steeds meer….

Vandaag beleef ik een omgekeerde film. In luttele uren gaat het landschap voorbij, waar ik een week lang heb doorgelopen. Vanuit de trein herken ik enige markeringspunten en slaapplekken. Ik overdenk dat ik in de afgelopen dagen, vooral bij regen, de aanwezigheid van bushokjes en viaducten ben gaan waarderen. Even droog….. Verder bleek dat de pelgrim een behoorlijke aantrekkingskracht heeft op zwervers van allerlei signatuur. Ze vragen wat geld, een kop koffie en zijn weer (meestal dankbaar) verdwenen. Het is net als langs de oevers van de Maas, de ganzen komen op je af om te zien of je brood hebt, waarna ze (ook dankbaar) weer verdwijnen. Maar alla, vandaag is het goed weer en kan ik weer zachte broodjes eten. In de trein leerde ik, dat als je achteruit gaat (zitplaats), je toch vooruit gaat. Kijk dat hoor ik graag!

Morgen ga ik de verjaardag van mijn kleinzoon Stijn vieren, da's mooi meegenomen…..

Nooit gedacht dat een voortgang van een Santiagoreis vertraging zou kunnen oplopen door tandproblemen. Toch is dat zo. Er blijkt een vrij ingewikkeld probleem te zijn dat moet worden opgelost. De tandarts heeft tot eind april de tijd gevraagd hoe hij het probleem van brug en kroonwerk moet oplossen. Tot die tijd kan ik dus niets plannen. Toch blijf ik van mening dat in het ongewisse van het lot de charme van het leven geborgen zit. Ik zal dus even geduld moeten hebben en kan tot eind april alleen maar afwchten wat de toekomst zal gaan brengen. Maar ondertussen geniet ik van het voorjaar en de ontluikende natuur en ik verheug me op de tijd dat ik weer op pad kan. Ik blijf zo nu en dan on line..

Gisteren (04052006) heeft het de tandarts behaagt mij te ontdoen van het euvel dat me naar huis heeft doen gaan. De ontstoken kies is eruit, met het gevolg wel iets minder tanden in de mond maar geen gezeur meer, over een paar maanden ga ik dan weer voor efficiënt en mooi (implantaten en brug en kroonwerk). Rond de 15de mei ga ik weer vertrekken, ditmaal uit Dinant naar St Jean Pied de Port. Omdat ik nogal wat achtergeraakt ben ga ik met de fiets en zal er zo'n 21/2 a 3 weken over doen. Maar je weet het natuurlijk nooit, daar ben ik nu wel achter. Over ruim een week ga ik er weer tegenaan en ik heb er veel zin in .

Even de weg kwijt…..

Er was eens een man die altijd maar doorging!

Het was alsof de hij plaat van Ramses Shaffy in zijn hoofd op "repeat" had staan.

Hij had ook in zijn leven niet anders gedaan,

Hij was als het ware zo geprogrammeerd.

Met de OBU in zicht had hij zich een lange tocht gedacht,

De werkelijkheid verliep even anders.

Hij raakte toen even de weg kwijt,

En het merkwaardige was dat hij uit het afgelegde deel van de tocht de lering had gekregen, dat het niet zo erg is om even de weg kwijt te zijn.

Ik ben natuurlijk zelf die man,

Ik mankeer niets, maar ik heb besloten om nu te accepteren dat ik even de weg kwijt ben.

Het leuke is dat je de weg altijd terug vindt te enigertijd.

Even niet verder op de camino.

Even niets plannen…. Er is tijd genoeg.

Wanneer de tijd rijp is laat ik wat horen.

naar boven