Voetnoot(d): 4-4-2009
Eetnoot(d): 4-4-2009
Rooknoot(d): 5-4-2009
Vannacht heb ik gezelschap gehad. Ik had zo nu en dan jeuk aan de voeten, maar ik dacht dat dat kwam van het onvoldoende uitspoelen van mijn sokken.
Nee, vanochtend zat er zo maar een torretje op de rand van mijn bed. Prachtig donkerrood. Het beestje zei niets, niet erg, want mijn Spaans is toch niet zo goed. Eres peligroso? (ben je gevaarlijk?) vroeg ik in mijn spaans koeterwaals. Hij zei niets, ik keek nog eens naar mijn voeten..... pleisters en een paar blaren. Of?... Nee gewoon een beetje voetschimmel, daar kon hij ook niets aan doen. Toch vertrouwde ik het beestje niet. Ik vond dat hij in ieder geval wel een stukje van de kamerprijs had kunnen betalen! Puedes najar (kun jij zwemmen?) vroeg ik. Wie zwijgt stemt toe, en ik heb hem in het toilet doorgespoeld. Moet de partij van de dieren eens weten. Ik wil eigenlijk geen dierenbeul zijn, en daarom heb ik er niet een helemaal goed gevoel over. Maar, ja, als ik zometeen de ziekte van Torres heb kan het hem ook niets schelen. Dan maar.... net goed.
Ja, hoe gaat het met eten zullen de thuisblijvers zich afvragen. Bij mij als volgt (er zijn 100 varianten): ´s morgens tussen 7 en 8 uur ontbijt. Het is zoet, te weinig en onvoldoende voor een hardwerkende pelgrim. Dus altijd iets extra´s uit de rugzak. Dan op pad. Na 1-2 uur gaat mijn maag knagen, een stuk brood, wat chocola en drinken (water). Na 2 tot 3 uur proberen een bar te vinden. Twee koppen koffie (elk met flink veel suiker) en een bocadillo (is ongeveer een half stokbrood). Dit eet ik voor de helft op en laat de andere helft inpakken. Daarna weer op weg, waarbij het bovenstaande ritueel zich elk anderhalf uur herhaalt tot de plaats van bestemming (5-8 uur lopen). ´s Avonds ongelooflijke honger en een 3 gangen pelgrimsmenu gaat er zonder problemen in. ´s Nachts wordt ik soms wakker en kan er nog wel wat brood bij. Bij dit alles is mede door de olijfolie de doorstroming geweldig. Geen wonder dat hier zulke vruchtbare plekken zijn met fraaie bloemen langs de camino. Het is maar dat jullie het weten. En verder denk ik voor iemand die nog wil avonturen: niets in je rugzak of geen water is een zekere dood.
Overal hier zie je het staan: fumar se mata, ofwel: van roken ga je dood. In Spanje stoort niemand zich eraan, overal wordt gerookt, in cafes, bars en op straat. Rookwaar is overal te koop. Ook caminogangers roken er op los. We zitten ´s avonds vaak gezellig met elkaar te paffen. Soms als je in de rimboe zit is de rookwaar ineens op, en dan gaat de sigaret van mond tot mond en wordt broederlijk gedeeld. Overigens ben ik van mening dat een echt verslaafde nooit zonder hoort te zitten. Nee we komen hier goed aan onze trekken en ik vind het jammer dat mijn wandelmaat Bert dit mist, hij zou er met recht met volle teugen van genieten. Ook Greet zou dit hogelijk waarderen denk ik, zo´n lekker trekkie na het lopen! Toch raar dat mensen die zo sportief bezig zijn zo verslaafd zijn aan het roken. Waar moeten zij aan sterven? Wellicht wordt je oud als veel in rook opgaat... Ik pak er nog een.....