Nijmegen-
Beek-Ubbergen
Beek-Ubbergen-Kranenburg
Kranenburg-
Mook
Mook-
Malden
Malden-Velp (Grave)
Velp (Grave)-Niftrik
Niftrik-Deest
Deest-Nijmegen
Onze wandelclub bij de aanvang van de tocht in de Stevenskerk in Nijmegen,
vóór het symbool van deze rondwandeling (pelgrim/vogel / wat je er ook
maar in ziet)
De pelgrimsveter
Om de camino te markeren hadden we een pelgrimspaspoort en stempels. Symbool: de Jacobsschelp. Op de Franciscusroute waren dat het pelgrimspaspoort en het Taukruis. Op de walk of wisdom vogel/pelgrimssymbool en een leren veter waar je ringetjes aan verzamelt. Bij elke gemeente een ringetje, zoals een vogel die geringd wordt en terugkeert naar zijn nest met al zijn ervaringen.
Dag 1 Nijmegen-Beek-Ubbergen (05112018)
Het is altijd een heel gedoe om op gang te
komen .Je wilt niets vergeten, het huis moet op orde achter blijven, opvang
Marie-José regelen etc. Zo druk als een baasje. Omdat ik toch van "rust" houd sta
ik om half zes op, alhoewel ik pas om 8 u. heb afgesproken Frank te halen. Daarna
Greet en Henk en we besluiten daar nog een bak koffie naar binnen te werken. Rond
half tien bij Ton in Nijmegen, daar laat ik mijn auto staan. Ton heeft ook voor
koffie en cake gezorgd dus de dag kan beginnen met een gevulde maag. Met de
stadsbus gaan we naar het station en vandaar naar de Stevenskerk, waar onze
tocht begint. Alhoewel ze gesloten zijn heb ik geregeld dat ze ons ontvangen. We
kunnen de kerk die op dat moment gerestaureerd wordt bezichtigen, hebben een
praatje met de vrijwilligers die de pelgrims op weg helpen. Krijgen uitleg over
de route en zijn betekenis en ondergaan een fotosessie ter markering van het
begin van onze tocht. We zijn van plan om met volle bepakking 3 dagen te lopen.
Dat kwam door een begrafenis in de familie die op de vierde dag plaats
vond, een dag die we eigenlijk hadden willen lopen.
Via de benedenstad en Valkhof gaan we naar de Waal en duiken daar de Ooij
in. Het is bijzonder dat je onder de Waalbrug door via een voetbrug meteen in een
natuurgebied staat. Het is een wat nevelige maar gelukkig droge herfstmorgen.
Door de langdurige droogte van de zomer is er veel scheepvaartverkeer op de
Waal. De schepen kunnen maar half beladen worden en moeten dus tweemaal varen om
dezelfde lading te vervoeren. Tot onze verbazing zijn er nog bloeiende bloemen (wilde roosjes),
hetgeen de polder enige fleur geeft. Over off-way paden
lopen we naar de Bisonbaai. Vroeger als student gingen we daar zwemmen, nu is het
bij het natuurgebied getrokken en ziet er heel anders uit. Ik moet wel weer even
wennen aan de zwaarte van de rugzak en herinner me de eerste dag van mijn tocht
naar Santiago. Toen moest ik onderbreken, nu weet ik dat het
eerstedagsperikelen zijn en dat het een paar dagen duurt om "in te lopen". Café
rest. Oortjes is helaas dicht, we dachten er een kop koffie te kunnen scoren. Ze
kunnen ons wel het eerste ringetje aan onze pelgrimsveter geven (gemeente Berg
en Dal - Ubbergen). Dan eten we maar uit onze rugzak en dwalen door de weiden naar
Persingen. Via een trekpontje komen we weer in de bewoonde wereld. Eerst nog
door het Bronnenbos, een nat natuurgebied dat vlak naast de snelweg Nijmegen
Kleef ligt. We missen tot groot verdriet van de routelezers een afslag maar komen
toch goed in Beek aan, waar we die nacht slapen. We slapen met het zicht op 2
kerken in Restauranthotel "Sous les Eglises". We drinken ons aankomstdrankje,
inspecteren ons logies en besluiten te eten in Restaurant "De Witte".
Zoals altijd genoten we een oergezellige maaltijd. Frank maakte zich
onsterfelijk door een hippe dame met hond (Franse buldog) te vragen waarom
hij/zij geen staart had. Nu was dit m.i. de lelijkste hond die ik ooit gezien
had, ik wilde zelf wat zeggen, maar Frank was me gewoon voor. De dame was zo
verliefd op haar dier dat ze echt pissig werd en na een korte discussie
afdroop. Overigens was ik van mening dat dit dier geen recht had op een
associatie met mijn naam. We hebben onze wildschotel overigens met smaak
opgegeten.
We maakten nog een korte avondwandeling en maakten een foto van een aantal
hondendrollen op de weg waar vlaggetjes met tekst ingeprikt waren. Daarna gingen
we voldaan slapen.
Bisonbaai
Hondendrollen met tekst
Dag2 Beek-Ubbergen-Kranenburg(06112018)
Kranenburg
weelderig Reichswald
's Morgens lijkt de bazin van "Sous les Eglises" in een vrolijke stemming.
De aanleiding lijkt niet zo vrolijk. Ze gaat met haar dochter die uitgezaaide
kanker heeft voor het laatst boodschappen doen. Dat is iets dat op haar
bucketlist stond. Ze praat honderduit en kan aan ons haar verhaal kwijt. Daarna
stopt ze ons bijna alles toe wat er van het ontbijt is overgebleven.
Dan gaan we op pad langs de hellingen die in de ijstijd zijn gevormd en na een
uitgebreid ontbijt niet mals zijn. Op de duivelsberg willen we even pauzeren, maar
helaas op dinsdag dicht en dus brood en koffie uit de zak. We lopen verder door
het mooie terassenlandschap naar Wyler. Daar is een benzinepomp open en kunnen
we koffie krijgen en wat hartigs. We geraken in Kranenburg en zetten ons aan een
kleine middagversnapering waarna we nog even de statige kerk bezoeken. Kaarsjes
aansteken is een van onze vaste rituelen. Dan moeten we ons logies zien te
vinden, we wisten dat het even buiten het stadje lag. Een oude molen omgebouwd
tot huis met enkele kamers voor B&B. Het beheerdersechtpaar heeft er echt
plezier in en ontvangt ons allerhartelijkst. Het avondmaal was even zoeken. De
plaats waar men ons naartoe wees had Betreibsurlaub, en zo moesten we 2 km. heen
en terug extra om een hap te eten, maar het was de moeite waard.
B&B de witte molen in Kranenburg
Tussen de bomen door
Gastheer en vrouw Tom en Riet
.jpg)
Een uitgebreid ontbijt 's morgens
Op de goede weg
Na een werkelijk copieus ontbijt, gingen we
pas om 9.45u. op stap. Tom en Riet hadden veel werk van het ontbijt gemaakt, ze
hadden er echt plezier in. Veel soorten brood, beschilderde eieren en speciaal
klaargemaakt fruit. Wat over was mochten we meenemen. We hoefden dus niet naar
de winkel. Even de route terugvinden en we konden direkt de hoogte in. De
hoogteverschillen waren wel niet zeer groot, maar het ging wel tot een 100
meter. Het Reichswald naar Mook, was ook weer een mooi oerbos met fraaie
uitzichten. We konden op de grens naar Nederland in een restaurantje nog koffie
krijgen, eten hadden we genoeg bij ons. Dat deden we aan de voet van de Jansberg.
Gelukkig op een goede tijd want daarna begon het te regenen en dat is niet
plezierig als je buiten eet. Rond de St Jansberg is een woest bos met vele
beekjes. Het deed sinister aan in een wat druilerige regen. In Plasmolen gingen
we een ringetje halen en daarna naar boven naar de Mookerheide. Daar een fraai
uitzicht op het Maasdal en Cuijk met zijn karakteristieke torens. We kwamen nog
een schaapskudde tegen en gingen daarna vanwege het weer linea recta naar ons
slaapplaats voor die nacht: het Zwaantje tussen Mook en Groesbeek. Daar was ik
weer op de bekende weg, we komen er elk jaar de derde dag van de 4 daagse
langs. We hadden een prima kamer, maar er zaten rare vliegende beestjes op onze
kamer. Ze deden er nogal laconiek over, maar het hoort niet. Volgens de bediende
kwamen die beestjes uit het bos en hadden we het raam open laten staan. Onzin
natuurlijk. 's Avonds bij het eten zat er ook een op mijn hand. Ik appte nog met
Harry, maar achter de naam zijn we uiteindelijk niet gekomen. Desondanks sliepen we goed.
Aangezien ik de volgende dag naar een begrafenis moest, besloten we op tijd op
te staan en met de taxi naar Nijmegen te gaan om mijn auto op te halen.
We gaan in maart 2019 deze tocht afmaken, dat zal nog een dag of vijf duren.
Allemaal beestjes
't Zwaantje
Het is 11 maart 2019 en we gaan de draad weer oppakken. Ik
sta om half zes op om alles thuis zo te regelen, dat er geen doden vallen.
Frank gehaald, vervolgens Henk en Greet en dan naar Ton in Nijmegen. Het was me
vorige keer goed bevallen om de auto daar neer te zetten. Koffie en cake en
daarna de bus naar het station. Vervolgens de bus naar Mook waar we op het
kerkplein bij het stadhuis gingen starten. Op weg richting Groesbeek en we komen
bij het oorlogskerkhof (ereveld). Tegenover is het kerkhof waar Fred Pinckers is
begraven. Stukje route dat ik elk jaar met de 4 daagse loop, nadat ik geluncht heb
met Ietje. Het is wel droog maar winderig weer. Via veel wegen op en neer naar
Jachtslot De Mokerheide. Daar ben ik vroeger wel vaker geweest; ik heb
natuurlijk een aantal jaren in Malden gewoond. Toch kon ik me alles niet zo meer
voor de geest halen. Over het algemeen is er een horecagelegenheid, nu alles
dicht en we eten onze lunch in een schuurtje van Staatsbosbeheer, net op het
moment dat er een fikse hagelbui valt. Vervolgens gaan we naar zweefvliegveld
Malden, ook daar alles dicht, dan drinken we maar wat uit de rugzak. Via een
grote lus komen we tussen Malden en Nijmegen tegenover de Jacobsweg op de
rijksweg. Aan deze weg is een intratuin en we laten ons verwennen met koffie en
iets lekkers in een warme droge omgeving. Daarna zijn we snel op onze B&B aan de
Hatertse weg. Een huisje dat achter een grote boerderij staat en waar we tijdens
de 4 daagse vaak koffie en vlaai met aardbeien eten op de 3 de dag. 's Avonds
aten we op advies van Rene(eigenaar) in restaurant de Molen. Het smaakte
voortreffelijk.
Ps: Henk was op een gegeven moment bijzonder charmant voor Greet. Toen we hem
prezen zei hij: "Doe ik altijd als er veel mensen kijken". Ook maakte hij in het
kader van ouder worden de opmerking "Als je ouder wordt laten sommige
lichaamsdelen los". Die wilde ik er ook maar in houden.
ons startpunt in Mook
jachtslot Mokerheide
Op en af op de Mokerheide
Regen, wind. Alle ellende was voorspeld. Gelukkig viel het behalve de wind nogal mee. Om 9.15 u. op pad. Hatertse vennen. Daar wandelen we door gedeelten, die ik nog niet kende, en ik ben er toch de nodige keren geweest. Bij St Walrick koffie en appelgebak. Dit etablissement kennen we natuurlijk ook als pleisterplaats in de 4 daagse en uit de tijd dat ik in Nijmegen woonde. Langs de ruïne van Walrick en de koortsboom, naar het vlakke land van de Maas. In het kapelletje van Broekkant gebruiken we de lunch. Er is nauwelijks plaats voor 4 man, maar met een beetje indikken gaat het toch. We steken een kaarsje op en schrijven een verhaaltje in het boek van de walk of wisdom dat daar ligt. Daarna komen we in Neerasselt en lopen door het polderland in een grote boog naar de brug van Grave. We stoppen voor de koffie bij eetcafé "moeders". We laten ons door de eigenaresse graag bemoederen. De kerk tegenover is helaas praktisch afgesloten. Daarna naar het Kapucijnerklooster in Velp. We worden welkom geheten door een vrijwilligster en voelen ons direct al een beetje thuis door de manier waarop we worden ontvangen. Adequaat, betrokken en belangstellend. Dat hadden we ook een beetje nodig na zo'n natte dag. Direkt al gesprekken over de historie. De laatste Kapucijnen zijn 2 jaar geleden vertrokken en het gebouw wordt nu beheerd door een beheerder, die er iets van moet maken dat het gebouw en de functie een beetje kunnen overleven. We krijgen een ook door een vrijwilliger gemaakte 3 gangenmaaltijd: Pompoensoep, boerenkool met worst en yoghurt toe. We hadden besloten in stijl allen in een apart kamertje te slapen. Basaal maar prima. Het schijnt hier het stilste bewoonde plekje van Nederland te zijn (maar niet bij plens regen en storm die we die nacht hadden). We hadden nog een paar leuke gesprekken met onze gastheer en doken daarna het bed in.
/20190312_102639.jpg)
Hatertse vennen
/IMG-20190313-WA0035.jpg)
"koortsboom"
/IMG-20190313-WA0001.jpg)
Kapelletje Broekkant (als haringen in een ton)
/IMG-20190313-WA0009.jpg)
verhaaltje dat we achterllieten
/IMG-20190313-WA0037.jpg)
het klooster in Velp
/IMG-20190313-WA0042.jpg)
Spartaans maar voldoende
We staan om 0700u. naast ons bed. 's Nachts storm en regen, maar in eerste instantie lijkt het droog. Uitgebreid gegeten met een van de vrijwilligsters. Ze eten met ons mee en dat geeft een "welkom" gevoel. Nog even in het klooster rondneuzen en dan op pad. Het regent flink en waait hard, een paraplu is weer geen optie. We pakken ons maar zo goed mogelijk in, want vandaag gaan we voornamelijk door het poldergebied van de Maas. Dan kilometers over de dijk tegen de wind in en we worden toch zeiknat (overal). Het merkwaardige is dat je het op een gegeven moment niet meer merkt. Geen mogelijkheden om ergens wat te drinken of een beschutte plek te vinden, dan maar een tijdje met je eigen gedachten. We komen aan in Ravenstein, een wat groter dorp, daar zou wel wat open zijn dachten we. De VVV waar we ringetjes moesten halen was dicht en na wat navragen vinden we een snackbar die om 12 uur net open ging. Nu, daar hebben we ruim gebruik van gemaakt. Droog en iets warms. Aardige mensen. Daarna onze natte kleren weer aan, het blijft maar regenen. We gaan de brug over naar Niftrik. De plaatselijke kerk bezocht. Daar was een samenkomst van de eerste communicantjes. Ze hadden kennelijk net een les over naastenliefde gehad en een schattig meisje bood aan dat we wel in het dorpshuis even mochten schuilen en wat van hun limonade drinken. Het cafe een eind verderop was vroeger klein en onogelijk, maar nu een heus fraai hotel. Inwoners gasten en Poolse arbeiders die daar aan het werk waren. We laten ons de Irish coffee goed smaken en zijn na een warme douche snel opgeknapt. We bereiden ons voor op een prima avondmaaltijd, met een typisch Niftriks gerecht van stoofvlees (wat het ook zou mogen zijn, het smaakte prima). We zochten ons bed op in de wetenschap dat we het ook de dag erna niet droog zouden houden....
%20Niftrik/IMG-20190313-WA0019.jpg)
regen en wind
In ons hotel een uitgebreid ontbijt. Buiten weer regen en wind, dus weer goed inpakken. Eerst naar Wychen. We moeten er doorheen, maar op een of andere manier missen we een afslag. Niet zo erg want je wordt in dit weer naar winkeltjes gezogen en voordat je het weet kost dat een heleboel tijd, Wychen zelf kennen we voldoende. We pikken de route wat later weer op richting Leur. Het is maar een klein gehucht met een café en een huis van Natuurmonumenten. Nergens wat te doen. We worden wel door een mooi buitengebied geloodsd met een fraaie soort havezate. Door de bossen en de polder naar Hernen. Dan komen we in het dorpshuis terecht. Het is of ze op ons gerekend hebben. Er staat een koffietafel klaar die uiteraard niet voor ons bedoeld is. We vragen of er geen afzonderlijke ruimte is om een kopje koffie te drinken en even op te drogen. Met wat moeite gaan de dames over stag. Wanneer de begrafenisgasten binnenkomen verdwijnen we als afgesproken door de achterdeur. Door de weilanden naar Bergharen. Ook ingeslapen, maar voor een droge lunch kunnen we terecht in een restaurant van de plaatselijke forellenkwekerij. We besluiten om een kortere route naar Deest te nemen omdat het lopen bij niet allen even fijn gaat. Ook wij kunnen kennelijk spierpijn en blaren krijgen. Toch nog 5 km. en we waaien bijna van de plaatselijke brug. Met een rugzak vang je veel wind. We bereiken onze slaapplaats in het "uivernest". We hebben geen zin meer om een stap te zetten en bestellen ons avondmaal via internet in een brengservice uit Druten. Deze werd keurig gebracht en na "Floortje op een plaats aan het einde van de wereld" was het Bon giorno.
Havezate Leur
Kerk Bergharen
Bordje in de forellenkwekerij
's Morgens waren we er al weer redelijk vroeg bij. Tijdens het ontbijt krijgt Greet een vervelend bericht, dat haar dochter acuut serieus ziek is. Even uit ons ritme, het is nog niet helemaal duidelijk wat de ernst is. Ze is wel naar het ziekenhuis. We besluiten wel onze wandeling te beginnen en te zien wat de verdere berichtgeving gaat doen. Onze rekening betalen vergt wat tijd, omdat het beheerderechtpaar niet helemaal een goede synchronisatie heeft van computer en tablet. Uiteindelijk lukt het met behulp van hun zoon die opgetrommeld wordt. In Winssen krijgen we bericht van de verdere gang van zaken in het ziekenhuis en Greet wil naar het ziekenhuis in Amsterdam. Henk gaat mee en Frank en ik lopen verder naar Nijmegen. Over deze beslissing waren we het snel eens. Frank en ik lopen een lang stuk over de dijk naar Beuningen. Het is voor de afwisseling droog en we hebben harde wind in de rug. We komen langs de achterkant van kasteel Doddendaal waar ik ooit nog eens een receptie meemaakte. We slaan even af van de route om een pauze te hiouden, maar de boerderij waar dat zou kunnen is of gesloten of we vinden hem niet. Dan even Beuningen in. Weer gaan we een etablissement binnen waar een koffietafel klaar staat. We lijken er patent op te hebben. De eigenaar lijkt niet zo vriendelijk, zeker door de stress. We besluiten niet weer de dijk op te gaan, maar linea recta naar Weurt. Het ringetje konden we achter de derde bloempot vinden achter het dorpshuis, niet dus. De eigenaresse moest er aan te pas komen, maar verder niet open. De laatste kilometers naar Nijmegen nog een flinke bui en weer goed nat. In de Stevenskerk vindt met de mensen van de organisatie een evaluatie plaats. Gezellig, even droog, het was in alle opzichten een mooie en geslaagde tocht. Even koffie en saucijzen bij de HEMA op het plein van de Waag en dan naar het station. Frank neemt de trein naar huis en ik de bus naar Ton, waar ik na een bakkie naar Eindhoven vertrek om Marie José op te halen. Daar is het op locatie drukker dan normaal, omdat kleinzoon Luc net uit Engeland terugkomt na een schoolweek aldaar. We hadden elkaar heel wat te vertellen.....
.
Dijkstoel bij Beuningen
Weurt: Welkom of een uit de hand gelopen hobby?