Ik las een opvallend boekje over dit onderwerp. Danielle Pinedo en Bart van Eldert zijn twee journalisten. Ze zijn relatief jong en hebben beide kanker. Danielle eierstokkanker en Bart een vorm van leukaemie. Ze besluiten elkaars journalist te worden over de periode dat ze behandeld worden. Het boekje is heel openlijk en laat goed in de ziel van beiden kijken. De karakters worden goed weergegeven en voorspellen ook deels de wijze waarmee ze omgaan met deze onzekere periode. Ze zijn het gelukkig lang niet altijd met elkaar eens, maar laten elkaar de ruimte om het te beleven op hun eigen wijze. De titel: "Beter worden is niet voor watjes", lijkt bijzonder maar is het ook weer niet. Tijdens hun ziekte is er veel aandacht en begrip voor allerlei zaken. Niet alleen van de naaste omgeving maar ook van het werk en je wat verdere vrienden. Als zieke kruip je als het ware in die cocon en vaak laat je dat gebeuren en laat veel aan anderen over. Maar dan..... na jaren worden ze min of meer beter verklaard. Ze gaan zelfs weer aan het werk. Ze zijn zelf veranderd, maar de werkplek is ook veranderd. Aan de ene kant willen ze weer op topniveau werken, maar dat lukt niet. Aan de andere kant werken de gezonden gewoon hun tempo en kunnen niet inleven hoe het is om een tandje minder te moeten draaien. Er worden soms flauwe opmerkingen gemaakt, soms wordt door anderen onnodig werk uit handen genomen. Men weet kennelijk niet goed met de situatie om te gaan. Dit kan heel goed tot spanningen leiden en dan moet je sterk in je schoenen staan. Enfin ieder heeft het wel eens op zijn werk meegemaakt. Op dit moment zijn er weer allerlei begeleidingsinstellingen die dit euvel moeten tackelen. Ik dacht na het lezen van dit boek dat het hetzelfde gaat bij de ouder wordende mens. Heel langzaam verliest hij functies en vaak weet de omgeving daar niet goed mee om te gaan. Ouder worden is ook niet voor watjes!!
Als een onderwerp je interesseert, of als het in de belangstelling staat, ga je er over lezen. Vaak koppel ik dat aan een voordracht, dan heb je twee vliegen in een klap.
Op dit moment staat aarde, milieu en klimaat in de belangstelling. Er wordt veel over geschreven. Vaak zijn er heel verschillende berichten van experts. Hoe kan dat en wat is nu de waarheid?. Of is er niet een duidelijke waarheid? Ik kreeg een boekje aangereikt van Johan van Rhijn: "Hoe rekbaar is onze planeet?"(feiten en fictie over de draagkracht van de natuur). Hij is bioloog en betuigt in zijn voorwoord dat hij zaken eenvoudig wil voorstellen, zodat ieder het kan begrijpen. Deels is hij daarin geslaagd. Kinderlijk eenvoudige voorstellingen wisselen echter af met ellenlange cijferreeksen, die zijn betoog moeten ondersteunen. Cijfertjes ontleden en vooral statistieken lezen is nooit mijn hobby geweest, maar ik heb toch een poging gedaan er iets van te begrijpen.
Hij beschrijft de draagbaarheid van de aarde voor wat betreft de hoeveelheid mensen. Hoeveel meer kan de aarde nog aan? Eigenlijk is hij eerlijk en weet het niet. Het hangt er helemaal van af, hoe die mensen willen leven. Als ze een groeiende economie willen en veel dingen die we nu als vooruigang zien, ziet hij het somber in. Als we bereid zijn dingen te veranderen is hij wat optimistischer. Maar we weten dat levensstijl veranderen erg moeilijk is. Deze levensstijl, die meer en meer predikt, leidt naar groei van de economie, toename van energie en vernietiging van ecosystemen, en zal wanneer we verder gaan zichzelf beeindigen. Grondstoffen raken op, landbouwgronden verdwijnen en er zal tekort aan voedsel ontstaan. Natuurlijk niet meteen maar in de nabije toekomst. Het onzekere van het geheel is dat we de innovaties die er ongetwijfeld aan komen niet kunnen meerekenen. Wellicht komen er alternatieve en onbeperkte energiebronnen, wellicht komen er innovaties die het produceren van voedsel verbeteren. Ik denk dat de verschillen in kijk op de toekomst daarmee samenhangen. Toch blijft het goed om de vinger aan de pols te houden. Hopelijk kan er nog eens een klimaataccoord komen waarin echt met elkaar gepraat wordt. Nu zijn conferenties doorspekt met verschillen in belangen, rijk versus arm etc. De wereld, een mening is een utopie, maar een afgeleefde aarde als keerpunt lijkt ook niet aantrekkelijk!
Er is al veel door caminogangers geschreven. Toch viel me dit boekje op: "Camino I'll push you"). Twee vrienden Patrick Gray en Justin Skeesuck gingen samen de camino doen. Vrienden door dik en dun en vanaf hun jeugd een bijzondere band. Justin krijgt een langzaam progressieve spierziekte en kan niet meer lopen. Hij moet zich voortbewegen in een rolstoel. Justin wil graag de camino doen en Patrick gaat met hem mee. Alles moet voor deze Amerikaanse jongens tot in de puntjes georganiseerd worden en voorbereid worden. Ook hun thuisfront moet akkoord gaan. Hun voorbereidingen worden uitgebreid beschreven. Lang niet alles verloopt volgens plan. Ze zien dat alles ook niet van te voren te plannen is. Hoe ze samen problemen oplossen en hoe ze geholpen worden door anderen wordt op warme wijze beschreven. Volhouden, accepteren en elkaar vertrouwen komen als items herhaaldelijk terug. Hun innerlijke reflectie naar elkaar, naar zichzelf en de verandering van hun zicht op de omgeving en de wereld is boeiend. Aan het einde van het verhaal lijkt er een ommekeer te zijn in de visie op belangrijke zaken om hen heen. Patrick lijkt zelfs van baan te willen veranderen omdat hij inziet dat hij alleen zekerheid en carrière heeft nagestreefd maar te weinig aandacht aan zichzelf en zijn gezin heeft besteed. Ook heeft deze sterke man die altijd moeite had om hulp te accepteren geleerd dat het accepteren van hulp geen zwakheid is maar kan helpen om een probleem op te lossen en een andere persoon het bjjzondere geschenk te geven dat hij hulp kan bieden. Wel vind ik dat aan het eind van het boek veel lof wordt toegezwaait aan God, wie dat ook mag zijn. Ik heb daar een beetje moeite mee. Wat de mensen God noemen is m.i. het ideale ik, een kant van je eigen persoon die ideaal is, maar die je nooit helemaal kunt bereiken. Al met al een lezenswaardig boek, overigens zoals zovelen die over deze camino geschreven zijn.
Relieken,de actualiteit van krachtvoorwerpen
Op 23 november bezocht ik een lezingendag over bovengenoemd onderwerp. Een boeiende dag in een tijd dat we denken dat het niet meer voorkomt, merkwaardig genoeg een tijd dat we er middenin staan. Zie voor informatie de link ( https://www.caminoacademie.nl/agenda/expertmeeting-2018-verslag/)
Voor iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar
Net heb ik een boek weggelegd met een verhaal uit de tweede wereldoorlog. Het is opgeschreven door Frank Krake en betreft Wim Aloselij uit Amsterdam, die 3 concentratiekampen overleefde. Nu waren we thuis wel wat gewend over deze verhalen. Je groeide er als kinderen van ouders die de oorlog hadden meegemaakt mee op. Toch als het gaat om mensen die echt de gruwelijkheden hebben meegemaakt dringt het dieper tot je door. Waren de verhalen van mijn vader aan de orde van de dag, opvallend is dat getuigen uit de concentratiekampen er weinig over praatten en dat vaak na hun dood uit stukken bekend wordt wat ze hebben meegemaakt. Het wel of niet praten is een boeiend fenomeen. Ik denk dat je makkelijker praat over zaken die anderen kunnen begrijpen als wanneer ze dat niet kunnen. Zo'n gevoel dat ik ook had toen ik uit Santiago terugkwam. Ik had het idee, en nog steeds dat als je het niet hebt meegemaakt je het niet kunt overbrengen. Dat leidt ertoe dat je er maar niet of nauwelijks inhoudelijk op in gaat als er een gesprek over is.
Al met al toch een indringend verhaal over gruwelijkheden. En helaas houdt het in de wereld ook nog niet op...
Vandaag las ik een stukje over
huisartsenzorg, dat me uit het hart is gegrepen. Wat is het geval. Al enige tijd
heb ik het vermoeden dat de oude waarden betreffende continuïteit en
communicatie in mijn ogen met voeten getreden worden. Uit mijn recente contacten
heb ik het idee, dat de huidige huisarts relatief slecht te bereiken is, vaak het
werk aan een collega overlaat en niet altijd goed geïnformeerd is. Dit
laatste zou je in deze tijd van digitale media niet verwachten. Continuiteit
vooral bij oudere patiënten met multimorbiditeit en chronisch zieken is m.i. erg
belangrijk voor patiënt en dokter. Het vertrouwen in de dokter werkt al positief
zonder medicijn. Dit alles is ook een jaar of 60 geleden vastgelegd in de
zgn. Woudschotenconferentie, een gezamenlijke verklaring van de toenmalige
huisartsen. Natuurlijk begrijp ik dat de maatschappij en het zorgsysteem de
laatste decennia veel zijn veranderd, maar de vroegere waarden blijven toch
overeind. Het is niet goed als je na een doktersbezoek het idee hebt, dat hij
niet helemaal op de hoogte is van jouw situatie, dat hij maar beperkte tijd voor
je heeft en dat hij gedwarsboomd wordt door de vele regeltjes waaraan hij zich
te houden heeft.
De continuïteit wordt bedreigd in het huidig tijdgewricht door grotere
mobiliteit van de bevolking, men verhuisd vaker dan vroeger. Dit mede door de
vele echtscheidingen. De beschikbaarheid van jouw eigen huisarts is beperkter
door deeltijdwerk, de organisatie binnen praktijken is anders, er zijn weinig
solopraktijken meer en diensten worden in avonden en weekenden in grote
samenwerkingsverbanden gehouden. De bureaucratie en regeltjes zijn enorm
toegenomen.
Oplossingen worden aangedragen en komen er op neer om een gedeelte van de
oorzaken weg te nemen. Benoem een vaste huisarts die voor jou verantwoordelijk
is en eentje als tweede man/vrouw. Laat iemand tenminste 3 dagen per week
aanspreekbaar zijn. Regel iets voor de situatie als er voor een consult
onverhoopt meer tijd nodig is. Verminder de regeltjes en maak heldere
afspraken met de assistentes.
Het is hoogste tijd aan dit soort zaken aandacht te besteden...