Raadhuis van Lindau met typische schilderingen
OOSTENRIJK
Al een aantal maanden hadden we onze reis naar Oostenrijk voorbereid. We gingen vanuit het appartement van Henk een week in de bergen wandelen. In principe vanuit één locatie en ook een nachtje in een berghut was het plan. Zo is het dan ineens zover. Nogal wat te regelen. Op 12 sept. gaat Marie-José naar Daniëlle. Voor mij een maaltijd gemaakt voor in de koelkast, kijk daar heb je in zulke dagen wat aan. Overleg met de buren over de bewaking van het huis, want er waren een aantal inbraken de laatste tijd. Op tijd, nou ja om 2230u. naar bed en de wekker op 0400u. Ik heb graag de tijd. Om 0600u. is vertrek en daar houden we ons meestal aan. Om 0550u. komen Henk en Greet mij halen en even later Frank, dus om 0600u. richting Oostenrijk. Schema om de 3 uur rusten, daar wordt aan gehouden. Henk die deze route al jaren rijdt heeft de "organisatie". Het is een prachtige dag om te rijden. Even voor Koblenz een plaspauze en de benen strekken. Daarna neemt Frank het stuur over. Voor Stuttgart een 2-de stop. Je wordt toch wel gaar van de auto als je niet gewend bent de hele dag te zitten. Rond half 4 zijn we in Lindau, daar zullen we de eerste nacht doorbrengen. We hebben een parkeerplaats achter slagbomen en zijn verbaasd dat er zo'n mooie plaats dicht bij het centrum is. Henk vertelt wat verhalen over de historie en deelt ervaringen van de laatste jaren, waarin hij vaak met zijn familie in deze plaats de eerste stop had op weg naar Oostenrijk. We bekijken uitgebreid de haven en de typische bouwstijl van de huizen in een gebied dat Duits is maar duidelijk Oostenrijkse en Zwitserse trekjes heeft. We gaan relatief laat eten en onze Italiaanse ober heeft alle tijd. Dan wordt Henk toch wat onrustig en zegt dat hij het hotel heeft meegedeeld dat we ons tussen 3 en 4 zouden melden. Dan de auto opgezocht. We vonden geen mogelijkheid om te betalen en dus bleef de poort dicht. Het bleek een parkeerplaats van het plaatselijke casino te zijn en je krijgt daar een uitrijkaart. We waren niet van plan naar het casino te gaan en hielden een dame aan die daar vandaan kwam en een uitrijkaart had. Zij deed de poort omhoog, Henk in de versnelling erachter en als een speer eruit. In het hotel komt alles goed: Der Herr Henk ist bekannt en schon Jahren im System. Ik loop nog eens rond het hotel en maak een praatje met andere rookhangouderen. Het is de voorbode van een diepe nachtrust.
Raadhuis van Lindau met typische schilderingen
Zicht over de Bodensee: Lindau-Zwitserse Alp
Na een goede nacht en een copieus ontbijt zetten we de tocht door naar Gargellen. De grens met Oostenrijk door een lange tunnel. Nog een kilometer of 70. Eerst door het dal van een riviertje, daarna de hoogte in. In Schruns de boodschappen voor het weekend, maar dan kunnen we niet verder. Het is lokaal een groot feest als de koeien van de berg naar beneden komen en daar zitten we ineens middenin. Dan maar even naar de bellen luisteren en wegdromen alsof je al op de alp zit. In Gargellen op het Landalpark is het rustig. Na aanmelden verkennen Frank en ik het appartement, Greet en Henk kennen dit al natuurlijk op hun duimpje. Als roker heb ik de kamer met balkon gekregen. We maken nog een wandeling door het dorp. Wel even wennen aan de hoogteverschillen. We nemen een drankje in een restaurant en gaan het ons 's avonds gemakkelijk maken door in het restaurant van het park te eten. We spreken af om een dag later met de" bahn" naar boven te gaan en een rondwandeling te maken.
Onze verblijfplaats
Beekje langs het park
Aan de vogeltjes is ook gedacht
Vanmorgen niet al te vroeg op. Na een uitgebreid ontbijt met de lift naar het bergstation "Schafberg". Nog maar net het ontbijt achter de kiezen, maar toch aan de koffie met Apfelstrudel. Vervolgens een rondwandeling naar de candasee. Nou voor mij liep het niet rond, maar steil naar beneden. Op een gegeven moment kreeg ik pijn aan mijn grote tenen en werd ik "schwindelig" op de benen. Het was een bekend probleem, dat ik ook op mijn tocht naar Rome had gehad. Natuurlijk wordt je ouder, natuurlijk heb je op 2000 meter hoogte wat minder zuurstof, maar dat kon het toch niet zijn, en dit keer had ik de buik vol (met apfelstruidel). Enfin rustig verder. We komen toch goed beneden. Een flinke zit op het toilet en een pils luchten wel op. In het appartement koffie/cognac en spaghetti en alles lijkt weer in orde. Bij inspectie heb ik onder beide groteteennagels een bloedblaar en zullen ze er de komende tijd wel afgaan. Mijn maten denken dat mogelijk kalknagels een oorzaak zijn en Henk drenkt mij in zijn tovermiddel: lijnzaadolie. We plannen voor de volgende dag een rondwandeling met weinig hoogteverschil, maar daar moet je bij een bergwandeling niet teveel op vertrouwen. We zullen zien.
Ons hoogste punt
Candasee
Hier ging het mis met mijn tenen
Vandaag dus een wandeling op nivo, goed voor mijn tenen. 's Morgens weer met de bergbahn naar boven, en apfelstrudel met slagroom. Op een of andere manier ging dat er niet zo lang na het ontbijt goed in. Er werd toch besloten een wandeling naar beneden te maken, weer 800 meter bergaf. Ja het is niet anders of je moet min of meer heen en weer gaan met de lift, en daarvoor waren we ook niet gekomen. Mijn tenen en spieren werden er niet helemaal blij van en dus maar met een slakkengangetje. Ik leende de stokken van Frank en Greet gaf mij instructies. Zij loopt al langer met stokken. Mijn tempo was wel wat lastig voor de groep maar ik dacht dan kunnen ze ook extra van het berglandschap genieten. Bij een "Rinderhütte" even op adem gekomen en daarna naar een echte Hütte met een klein restaurantje. De Goulashsoep smaakte heerlijk en gaf kracht om langzaam af te dalen naar ons appartement. We laten ons op het park een pintje smaken. Ik besluit de volgende dag een rustdag te nemen voor mijn voeten, het moet wel leuk blijven. De rest van mijn groepje wilde wel een nacht in een Hütte slapen, ik opperde dat ik wel een nachtje in het appartement kon blijven.Maar we namen nog geen beslissing in het kader "samen uit samen thuis".Ach en ik leek misschien ook wel een beetje zielig.
Op de berg
Onderaan de berg
We ontbeten gezamenlijk. De groep besloot te gaan lopen en ik zou een dagje thuis blijven. Een verstandige en volwassen beslissing. Ik trakteerde mezelf uitgebreid op een kop koffie en dan kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan. Bergschoenen aan, een boodschap doen en met de lift naar boven. Ik was van plan echt een rondje op 1 nivo te maken. De dag tevoren stralend weer, nu in de mist met zo nu en dan een streepje zon. Rondje Schafbergsee, de voeten doen nauwelijks pijn. Om 1300u. ben ik weer beneden en eet mijn meegebrachte broodje in het dalstation op. Dan maak ik nog een wandeling door het dorp. Om 17.15 komt de rest van de groep terug. Hebben grote verhalen en zijn een beetje de weg kwijt geraakt. Goed dat ik die 22 km niet heb meegelopen. We wilden het ons makkelijk maken door eten in het restaurant te halen, maar helaas juist op de dinsdag "Ruhetag"... Ik was nog getuige van een meningsverschil tussen de leiding van het park en een huurder die net was aangekomen. Hij keek uit zijn raam tegen bomen aan en vond dat als hij hiervoor gekomen was hij net zo goed op de veluwe had kunnen blijven. Enfin Henk, Greet en Frank draaiden een maaltijd in elkaar en we leden zeker geen honger. Brood, sla, worst en een aantal ondefinieerbare dingen. Daarna loop ik nog een rondje en schrijf wat.
At home
Vandaag,een route waarin speciaal aandacht was voor mijn blauwe tenen. Rondwandeling op de berg en natuurlijk weer eerst met de bahn naar boven. Qua tocht gaat het allemaal wel goed, maar de mist belet grotendeels het uitzicht. We moeten het doen met de schaarse momenten dat het even opklaart. In het bergrestaurant wordt onze goulashsoep opgevrolijkt met Tiroler muziek. In het dal gaan we nog even door het dorp, lopen de kerk binnen en gaan inkopen doen om die avond aan de pannenkoeken te gaan.
Op de top
Tiroler orkest
In de mist
Vandaag zonder tijdschema naar Schruns. We gaan eerst met de gondel naar boven en daarna met een stoeltjeslift om nog hogerop te komen. Ik raak bijna in de knoop met de veiligheidsbeugel, die je over het hoofd naar beneden moet klappen. Je moet het maar weten. Enfin we komen met ons stoeltje toch ongeschonden boven. We zitten op 2300 meter hoogte, dus we moeten wel weer naar beneden. We besluiten om een breed pad te lopen, maar wel te dalen. Het gaat allemaal wel, maar ik merk dat mijn voeten er niet blij van worden. We komen langs meertjes, zien een adelaar en een Murmeltier, en dat vergoedt veel. We dalen af tot het "Mittelstation" en gaan verder met de gondel naar het dorp terug. We bekijken de levensgrote kerk in dit pittoreske dorpje, branden wat kaarsjes. We doen inkopen bij de Spar, vanavond sla en frieten. Kan niet mis gaan.
Op de top
Bergrestaurant
Kerk in Schruns
Henk wilde ons vandaag een mooi stukje Oostenrijk laten zien. We gingen naar de Bielerhöhe. De Hochalpenstrasse die daar heen gaat vereist tol en het klimmen langs 32 haarspeldbochten. Dit maal met de auto. Boven zouden we dan een wandeling maken. De natuur die we natuurlijk niet gewend zijn, was adembenemend in een mooi zonnetje. We gingen diverse keren uit de auto om die vast te leggen, voor zover mogelijk. Boven maakten we een wandeling rond het stuwmeer. Wat opviel is dat er daar eenden zwommen en dat er gevist werd. Met name forel zat er en die zouden op 2000 meter gekomen zijn door viseitjes die de vogels meenemen. Een mooie min of meer vlakke wandeling. Goed voor de pootjes. We bezochten nog een kerkje dat daar stond en dat Henk al vaker had bezocht. Hij was er met de camper geweest en had in de buurt van het hotel overnacht. Omdat ik het aardig vond een aandenken mee te nemen uit Oostenrijk kochten we een minikoebel voor aan de rugzak. Frank plakte de klepel meteen af. Geen gerinkel tijdens het lopen. Daarna terug naar her appartement en ons klaarmaken voor morgenvroeg om weer naar huis te vertrekken. Voor mij op tijd op 0600u.
Langs de weg
Vanaf de brug
Om 0600 u. op. Met militaire precisie wat betreft tijd wordt gegeten. Wat nodig is moet schoongemaakt en weer naar de opbergplaats in de garage. We vergeten niet de sleutel in te leveren en zijn inderdaad om 0800 u. weg. De lange reis gaat beginnen en we rijden zonder veel vertraging Oostenrijk uit. In Duitsland was het heel anders. Het lijkt of alle bruggen en viaducten op de schop zijn, wat leidt tot vele niet zo lange maar uiteindelijk wel vele files. We besluiten niet via Frankfurt, maar via Fulda en het Ruhrgebied terug te rijden. Achteraf een goede keus want bij Frankfurt stond het verkeer een halve dag vast. Toch deden we er 12 uur over om weer in Wezep te komen. Wija maakte bonensoep en dat gaf een volle maag en hoefden we niet te koken. Daarna rookte ik nog een sigaartje achter het huis en bedacht: Hier is het ook mooi en we hebben een prima tijd gehad.