Weetjes
reisroutekaarten
naar Assisi
Assisi en Spoleto
Spoleto-Ceselli
Cecelli-Arrone
Arrone-Piediluco
Piediluco-Poggio Bustone
Poggio Bustone-Rieti
Rieti-Poggio San Lorenzo
Poggio San Lorenzo-Ponticelli
Ponticelli-Monterotondo
Monterotondo-Monte Sacro (Rome)
Monte Sacro-Pietersplein
Rome-Naar Huis
Begin van de reis naar Rome.
In eerste instantie kwam ik geloof ik via de website van het Genootschap van St Jacob een website tegen van Pelgrimroutes.nl. Zij organiseren allerlei pelgrimsreizen. Na overleg in onze wandelgroep togen we ter kennismaking een dag naar Amsterdam begin november 2017. We maakten er een wandeldag van. Bezoek aan de reisorganisatie, met de tram naar het centrum en een bezoek aan de Hermitage en weer naar huis. Het reisburo was eenvoudig gehuisvest, met een paar mensen, die veel wisten over de locatie en het pelgrimsgebeuren, maar niet de indruk wekten veel van organisatie te weten. Het vliegtuig moesten we zelf regelen. Zo organiseerden zij de hotels en B&B onderweg en het bagagevervoer. Toch hadden we voldoende vertrouwen en lieten hen de organisatie doen. Frank regelde de vliegreis. Henk hield zich bezig met de verplaatsing per trein en Greet beheerde een betaalapp. Met een gezamenlijke geldbuidel, zodat we niet steeds met elkaar hoefden af te rekenen.
1 Het testimonium van onze tocht.
2 Stempels (1). Stempels (2). Stempels (3).
3 Tau kruisen.
5 Identificatie: schelp-Santiago: taukruis via Francescena.
3 Ceselli-Rome.
4 Rome.
Natuurlijk had ik alles zo goed mogelijk voorbereid, maar als ik op reis ga sta ik graag op tijd op. Rustig alles klaarleggen. Daar heb ik een lijst voor, dan hoef je niet steeds alles opnieuw uit te vinden. Je zet er nieuwe dingen op die handig zijn en haalt eraf wat je toch achteraf niet hebt gebruikt. Om 0300u. opgestaan. We zouden om 0500u. bij Henk gezamenlijk vertrekken met 2 auto's. Een was niet genoeg om 4 mensen met koffers te vervoeren. Gert-Jan mijn buurman was bereid om mee te gaan en Wija de vrouw van Frank zorgde voor de andere wagen. De trein om 0545u. uit Zwolle, deze had 's morgens al om een of andere reden een kwartier vertraging. Toch ruim op tijd op Schiphol om het vliegtuig van 0740.u. te halen. Ook hier was er weer vertraging, maar het bleef binnen de perken. Uiteindelijk om ongeveer 1200u. in Rome (vliegveld Leonardo da Vinci: Fiumicino). Daar pakten we de trein naar Rome en vandaar naar Assisi. We hadden geluk dat we zo konden instappen, maar moesten nog wel even met onze bagage hard rennen. Naar Assisi nog 2 uur met de trein en dan stap je uit. We zagen het plaatsje liggen vanuit het dal waar de trein reed. Evenals vele andere plaatsen eromheen gebouwd tegen een berghelling. De eerste kilometers naar boven naar ons hotel Assisi Garden namen we toch maar een taxi i.v.m. alle bagage. Het hotel lag ongeveer 1,5 km uit het centrum en die moest je opklimmen als je het wilde bezoeken. Aan de ene kant keken we vanuit onze kamer in de vallei aan de andere kant naar de dominerende Franciscuskerk. Die avond voor het eten gingen we nog even de stad in om Assisi op te snuiven langs een pad met vele kleine steentjes waar namen ingebeiteld waren. Op een of andere wijze had men ze verkocht. Mensen blij dat hun naam daar staat. Assisi blij dat er een mooi pad naar boven was. Alles ademt hier geloof en romantiek. Veel kitscherigheid ook, maar daar moesten we maar aan wennen. Op elke hoek staat een kerk. Mooi om te bekijken en de historie te ontdekken. Henk en Greet in een andere traditie opgegroeid doen vanzelf mee. We aten 's avonds een heerlijke maaltijd in het hotel.
Assisi
Zicht vanuit hotelkamer op Franciscuskerk
Hotel Assisi Garden
Vandaag eerst weer naar Assisi, daar is heel veel te
bekijken. Weer de trap met de gebeitelde namensteentjes en daarna naar de
Franciscuskerk. Daar wilden we een stempel halen om het begin van onze tocht te
markeren. Nou dat viel niet helemaal mee. Er lopen zoveel verschillende soorten
geestelijken rond dat het moeilijk is te zien wie er nu thuishoren en wie op
bezoek zijn. Ons Italiaans was natuurlijk ook niet al te best. Uiteindelijk
vonden we het pelgrimsbureau aan de zijingang van de kerk, waar een dame ons
heel vriendelijk hielp. Veel zaken moeten invullen voor de statistiek en daarna
de stempel en een kruisje met Assisi erop geschreven. Het was het Franciscus Tau
kruis, lijkt op de letter T en mist dus een deel van de traditionele verticale
paal. Alle kruisen in de omgeving zien er zo uit. Het kruis heeft een
symbolische betekenis: het staat voor kruisiging en opstanding/verlossing. Het is
de 20ste letter van het Griekse alfabet en de laatste van het Hebreeuwse
alfabet. Er is veel over te lezen op internet. We kwamen dit kruis nog vaak
tegen op de stempels die we onderweg verzamelden. We bezochten nog de kerk van
St. Petrus en het klooster van de Heilige Clara. We mochten bij wijze van
uitzondering als pelgrims het gebouw, de kerk en de crypte bekijken. Er
leken wel regels en hierarchie te zijn: een biddende/krantenlezende non liet
merken dat ze het maar niets vond dat er mensen door haar klooster liepen, maar
onze vriendelijke begeleidster trok zich daar weinig van aan. Overigens maakte
de chique en fraaie inrichting indruk op me en vroeg me af wie dat allemaal
moest onderhouden. Na een bakkie op een pleintje was het tijd om op weg te gaan
naar Spoleto, we wilden dat per trein doen en moesten nog eerst met bagage en
taxi naar het station.
De taxichauffeur die ons weg zou brengen rekende ons voor dat hij ons beter zelf
naar Spoleto kon brengen.,omdat we in Spoleto ook weer een taxi nodig hadden.
Dat bleek allemaal wel een beetje te kloppen en was natuurlijk sneller. Hij
bracht ons naar hotel Clarici in Spoleto, midden in het stadje aan een pleintje
gelegen. Het leek een rustige plek, maar ik had 's nachts wel de oordoppen
nodig. Spoleto heeft veel geleden van de aardbeving van 2017. De centrale
brug/viaduct waarover we de bergen in moesten was niet beschikbaar omdat er een
deel was ingestort, dus moesten we een dag later een omweg maken. Dat gingen we
dus maar eens bekijken. De brug was achter de ruine van een oud kasteel te
vinden. We zagen niet precies wat er aan de hand was, maar aan het eind was een
huis dat erbij stond ingestort. Overigens lieten we ons toen naar boven brengen
door een lange roltrap die ter gelegenheid van de veiligheid van mensen die naar
de ruine wilden aangelegd was. We drinken bij een plensbui ergens wat koffie.
Het is wonderlijk, maar dagenlang is het tot ongeveer 3 uur prima weer en daarna gaat
het plenzen. 's Avonds vinden we een gezellig Caminorestaurant.
Spoleto. Zicht op de ruine en Monteluco,waar we morgen overheen moeten
Vandaag meteen na het ontbijt de hoogte in. De oorspronkelijke route was dus verlegd wegens deels instorten van het viaduct. We stijgen ruim 600 meter over stenige paden en ook modderig door de regen. Op de Monteluco is er een herberg en een klooster. Je blijkt er ook gewoon met de auto te kunnen komen. We laten op dit laatste ravitailleringspunt de koffie met uitgebreid een soort cake goed smaken. De rest van de dag zullen we het met het voedsel in de rugzak moeten doen. De natuur is overweldigend en het is lekker koel. Onderweg begin ik me vermoeid en trillerig te voelen, het is net of ik de afdalingen die vrij heftig zijn niet goed kan nemen. Mijn makkers zien dat en al vrij snel werd duidelijk dat ik waarschijnlijk te weinig gegeten had. Ik had dat ook al eens met mijn lange fietstocht in Zweden gehad. Henk was de onverbiddelijke Samaritaan. Rustig aan, op tijd rusten en elk uur eten. Het begon daarna ook nog te regenen, wat mijn humeur niet opvrolijkte. Toch voelde ik me niet echt ziek en hield ik het ook voor een geval van "hongerklop". We komen in Ceselli aan en ik dacht: "Goh. ditl lijkt wel de B&B van de foto die we hadden meegekregen van onze slaapplaats. Ik hoor ineens roepen "van de Loooooogt!". De beheerder had op ons gewacht en naar ons uitgezien. Door alle gedoe waren we aan de late kant. Aanvankelijk leek de man wat nors, maar dat klaarde snel op, we dronken de welkomstkoffie en hadden een ruim huisje voor ons helemaal alleen. 's Avond bereidde hij met zijn partner een heerlijke maaltijd met allerlei streekproducten.
Borden van de Franciscusweg
Het deels ingestortte viaduct
Pelgrimsstenen bij een kapelletje
Opgestaan met een mooi ochtendzonnetje. De route werd vandaag aangegeven als "easy" in de Engelse gids, en we vonden dat we dat wel verdiend hadden na gisteren. Ik voelde me weer goed. Het ontbijt stond klaar en voor de rest van de dag moesten we nog inkopen doen. We liepen eigenlijk de hele dag langs het riviertje de Nera en als je dan in het dal blijft heb je weinig hoogteverschillen. In Precetto vonden we een supermarkt waar we van alles konden kopen. Op het marktplein bouwden we een eettafel met wat pellets en gebruikten we een aantal stoelen die daar stonden. We kwamen heel op tijd in Arrone aan, maar hadden nog ruim een uur nodig om ons logement te vinden. Met een Hollandse mond vragen helpt veel, wel blijkt het logement niet zo bekend te zijn, maar uiteindelijk vinden we een echte autochtoon, die ons haarfijn vertelt waar het is. Dan hoor ik voor de tweede maal achtereen: "van de Logt.....". De eigenares had op de uitkijk gestaan. Een wat chique dame die een B&B huis had. Aan de straat. Heel apart en charmant. Veel ruimte en we sliepen ook nog aan de achterkant. Zelf kreeg ik van haar mijn eerste verjaardagscadeau, een zelf gemaakt stuk zeep. Ik heb haar tot enige ontzetting een knuffel gegeven, maar ik had het idee dat dat daar niet zo gebruikelijk was. 's Avonds weer veel regen maar dat deerde niet want we aten in restaurant Rössi op een steenworp afstand.
Met onze gastvrouw en mijn stuk zeep
riviertje de Nera
Eten met stoeltjes en een pellettafel
Onze B&B in Arrone
Vandaag een niet al te moeilijke route, maar de ervaring leerde ons dat dat nogal eens tegenviel. Eerst het ontbijt. Dat viel een beetje tegen, we kregen een voucher en daar konden we alleen maar een broodje en een kop koffie voor krijgen en dat is te weinig voor een maag die nog een dag moet. In de buurt vonden we een supermarkt, waar we nog wat konden bij-eten en voldoende voor schiet lekker op, maar dan doemen de eerste h en ik dacht "Jammer dat we de ster van Bethlehem niet hebben". Dan komt er een vriendelijke hond naast ons lopen. Hij komt meteen naar Greet toe, want die heeft het meest met dit volk. Wij herinnerden ons nog een hond op de camino in Spanje die met ons meeliep, kilometers lang en ons de weg wees. Hij was toen ook weer zomaar verdwenen. Zo ook hier. Het beest leek de weg te weten en was niet weg te slaan. Wij waren natuurlijk gezellig volk en wellicht dacht hij dat er wat te snaaien viel. Na kilometers tegen de berg op vond hij ineens zijn baasje. Was kennelijk zo maar weggelopen en was blij dat hij weer terug was. We lunchten op een fraai picknicveld met uitzicht op het dal waaruit we gekomen waren. In het dporje Marmore doen we dat nog eens rustig over. We bezoeken daar een moderne kerk en komen een rally tegen van oude antieke auto's, zoals altijd zitten er ook Nederlanders bij en die kunnen we in eigen taal toejuichen. We besluiten niet naar de beroemde watervallen te gaan, dat kost geld en veel tijd en we zien er talloze onderweg. We lopen verder bergafwaarts langs een grote weg en ik loop bijna onder een auto. Zelf had ik niets in de gaten, maar mijn maatjes waren boos. Ik begreep hoe belangrijk ze mijn gezelschap vonden, en beloofde mijn leven te beteren en het ergste scenario aan de hand van een van mijn maatjes over te steken. Natuurlijk was het weer een beetje aan het regenen. We zochten iets leuks om te eten. Dat vonden we uiteindelijk aan het meer. Ons Hotel Miralago was vergane glorie maar van binnen wel heel fraai en ruim.
Uitzicht vanaf onze lunchplek
Een kruis onderweg
Eten aan het meer
Onze geleidehond
18052018 Piediluco-Poggio Bustone
Vandaag een forse lange bergetappe. Het begon allemaal heel hoopvol. Langs het meer met een gestaag stijgende weg. In de verte zagen we een kerk op een heuvel liggen. Zou dat Labro zijn? Een dorpje dat we als eerste na een klim zouden bereiken en waar een café was en mogelijkheid om proviand voor die dag te kopen. Dat bleek inderdaad het geval. In het café leek op een of andere manier het hele dorp samen te komen, het was er gezellig druk en we bleven (te) lang zitten. Dan de wildernis in naar het kruis van Franciscus. In Limburg zou je het een wegkruis noemen, hier is alles een heiligdom. Tegenover stonden een paar stoelen en een bankje, waarvan we gebruik maakten om een tafel te maken en aten daar onze lunch. Daarna een verdere klim naar de eik van Franciscus (Faggio) Voor we daar waren werd het pad als onduidelijk aangegeven. Weinig markering, maar met zijn vieren kwamen we er toch uiteindelijk uit en gingen langs een smal paadje naar boven. Daar stond een kruis en de weg naar de eik. Op het hoogste punt een kapelletje en weer tijd voor eten. We ontmoetten daar een familie waarvan er een gelieerd was aan een Italiaanse, maar zelf meen ik Belg was en vaak deze plaats bezochten. We kregen van hen Heilig brood, waarom dit zo genoemd werd weet ik niet maar het was een aardig gebaar en een soort communie op de berg. Het was overigens een droog stukje stokbrood, maar het gaat om het idee. Vervolgens via weer een vaag pad door weiden naar beneden. Bert zou gezegd hebben, dat weet je van tevoren als je zoveel bent geklommen. Uiteindelijk kwamen we bij een begaanbare weg en volgden die een stuk. Lekker makkelijk lopen. Op een gegeven moment moest we weer stijgen, maar ons boekje gaf aan dit pad niet te nemen als het nat weer was. dan moesten we een riviertje over zwemmen. We waren al laat dus we namen de alternatieve route over de weg. Daarna weer een pad dat was afgesloten wegens werkzaamheden. Verder over de weg. Dat betekende wel een omweg, maar later hoorden we van iemand die doorgelopen was, dat het eigenlijk niet begaanbaar was. In Rivodutri nog maar eens aan de koffie in de stromende regen, het bleek nog zeven kilometer te gaan. Met wat vragen kwamen we op onze bestemming een paar kilometer buiten het dorp. Villa Tizzi. Een oud kasteelachtig herenhuis dat al jaren in bezit was van een familie. Er leek niemand thuis te zijn, maar na gezoek en overleg met de buren ging de deur open en troffen we een prachtig, weliswaar gedateerd huis aan met veel kamers. Elke kamer had een overdekt zitje en een veranda met zicht op een dal. Prachtig. Moeder en dochter die het hotel runden hebben ons goed verzorgd. De oude dame kookte 's avonds een prima maaltijd, en de bedden waren voortreffelijk. We waren natuurlijk ook lekker moe. Ja, de wifi was alleen goed buiten bereikbaar, maar een kniesoor die daar zich aan ergert. Dan maar even in de regen!!
onze zelf gemaakte picknicplaats
Op weg naar de Franciscuseik
Kapelletje op de top
Villa Tizzi
Uitzicht vanuit onze kamer (veranda)
Internetten in het donker en een beetje regen (wegens wifiproblemen)
Vandaag hebben we enige moeite om de route weer op te pakken. Ons hotel lag iets van de route af. We missen het plaatsje waar we inkopen voor onderweg zouden doen, maar belanden in een ander oord toch bij een supermarkt. We maken dus uiteindelijk een ommetje en klimmen dan naar een romantisch plaatsje tegen de rotsen gebouwd: Cantalice. Onder in het dorp houden we even pauze om vervolgens via een eindeloze trap omhoog te klimmen. Alhoewel het Pinksteren is en de dag van de communicatie raken we in het begin van de dag even wat dit betreft de kluts kwijt. Enfin. We lopen langs een heiligdom, een klooster waar we een vrouw languit zien liggen in biddende houding. Bijzonder. De heiligdommen hebben de onhebbelijkheid op hoogte te liggen en na dit klooster dalen we af naar Riëti, waar we niet al te vroeg aankomen gezien de perikelen die ochtend. We drinken wat bij een benzinestation en vinden in de omgeving van de Dom van Riëti ons Hotel Europa. In een piepklein straatje. We hadden eerst even binnen gekeken. Imposant. We zagen ook een kunstwerk dat aangaf dat Rieti de navel of het midden van Italië is.
Cantalice van onder naar boven
Cantalice van boven naar onder
De dom van Riëtie
Henk op de troon van een hoogwaardigheidsbekleder
21052018 Rieti-Poggio San Lorenzo
's Morgens bij Hotel Europa afrekenen. De rekening leek ons wel erg hoog. Frank was het eerste bij zijn positieven en ging verhaal halen. De man zei niet te weten dat we een arrangement hadden en voor logies en ontbijt dus al betaald hadden. We kregen zo maar ruim 140 Euro terug, uit zijn eigen zak betaald. Riekte toch niet helemaal jofel. Daarna haalden we wat eten bij een groenteboer, maar moesten zeker onderweg nog wat proviand zien te krijgen. Relatief gemakkelijke weg. Gedeeltelijk langs een hoofdweg maar later langs beekjes en landerijen. 's Middags begon onze maag te knorren en kwamen we bij het plaatsje Ornaro Basso. We besloten dit plaatsje aan te doen om een lunch te kopen of te consumeren. Er ging speciaal een restaurantje open en die wilden ons wel voorzien van een lunch. We bestelden iets van pasta, maar ze bleven zolang eten aandragen dat we op een gegeven moment vroegen te stoppen. Uiteindelijk moesten we ook weer verder en met een te volle maag lopen is ook niet alles. Na nog een pittig stukje de hoogte in kwamen we op bestemming: een eche pelgrimshotel/herberg: agriturismo Santa Giusta. Na de gebruikelijke rituelen, werden we hartelijk ontvangen en er werd ook echt op zijn pelgrims gekookt. Veel en 4 gangen.
Niet alle wegen waren goed begaanbaar
Op de foto met bediening van restaurant in Ornaro Basso
22052018 Poggio san Lorenzo Ponticelli
Vanuit de pelgrimsherberg om 08.15u. vertrokken. We bleven in het plaatsje dat even verderop lag wat treuzelen omdat we een stempel van de gendarmerie wilden, en die hadden niet zo'n haast. Het was op en af de eerste kilometers, zodanig dat we na 3 1/2 uur lopen nog maar 6 km hadden afgelegd. We kochten onze lunch in Monteleone Sabino, dat ook weer even buiten de route lag en dus een ommetje was. We waren in Poggio Moiano om 1430u. Nog 10 km te gaan over modderige steile paden. Het zou dus laat worden en we besloten om met de bus naar onze bestemming te gaan. Maar... geen bus die de goede kant uitreed. Geen taxi en dus? Ja wat? We hielden een auto met gendarmes aan, omdat niemand ons duidelijk kon vertellen hoe het met het openbaar vervoer zat. Een dikke heer en een slanke dame stonden ons te woord. In gebrekkig Engels vroegen we of ze onze gastheer van die avond wilden bellen, met de vraag of die ons wilde ophalen. Na veel koeterwaals in het Italiaans bleek die dat wel te willen. We gaven onze locatie op en ja hoor na een half uur kwam Guiseppe onze gastheer aanrijden. In zijn kleine renault clio stopte hij 4 mensen met bagage. Hoe dat ging kun je je voorstellen. Als haringen in een ton. Maar wij waren er blij mee. Guiseppe was weduwnaar en was in de zomer in zijn B&B. Zijn kinderen zagen het allemaal niet zo zitten en hij dacht erover om na 1 jaar de zaak van de hand te doen. 's Winters woonde hij in Rome .Behalve de schoonmaak deed hij ook de was en kookte 's avonds voortreffelijk voor ons en nog een aantal andere gasten. Na de regen die er 's avonds ook weer was klaarde het op en zagen we de dans van de vuurvliegjes. Had ik nog nooit gezien. Daarna Rust.
Dalen en heuvels rond Poggio San Lorenzo
Het kerkje van St Vittore
23052018 Ponticelli -Monterotondo
In Ponticelli hadden we even de kaart goed bekeken. 30 km op een dag leek ons door de bergen wat veel. We wilden onderweg ook zo nu en dan wat kunnen zien en niet als een haas doorlopen. Dus besloten we om in Montelibretti te beginnen dan hielden we nog altijd ruim 17 km.over. We vroegen Guiseppe om ons daarheen te brengen en hij was graag bereid dat te doen. We starten ongeveer om half tien en begonnen maar met de koffie en inkopen voor de lunch. Overigens lag het plaatsje op een heuvel en ik verwonderde me dat het kleine autootje met alle personen en bagage er naar boven kwam. We liepen een vrij gemakkelijke weg langs weiden met vijgenbomen en beekjes waar het door de vochtigheid erg zwoel was en er waren veel muggen en andere steekbeesten die ons regelmatig tot bloedens toe te grazen namen. We aten onze lunch in een hooiberg met een kwaaie hond op de achtergrond en achteraf ook een mierenhoop in de buurt. Enfin ze hadden ons toch al te pakken. In Monterotondo zoals altijd even zoeken naar ons verblijf. We kwamen ons aan de achterkant melden en hadden het idee dat er niemand was, maar via de telefoon was alles snel geregeld. We sliepen midden in het stadje en namen na aankomst een ijs. Dat is zo'n beetje traditie als je Frank in de buurt hebt. 's Avonds aten we in onze herberg en daarna gingen we weer het stadje in. We wilden naar een kerk wat hogerop en belandden op een repetitie van het kerkkoor dat het "slavenkoor "aan het instuderen is. Daarna iwas er weer rust.
B&B bij Guiseppe in Ponticelli
Casale della stelle
Onze hergerg in Monterotondo
24052018 Monterotondo montesacro (Rome)
Op papier een niet ai te lange en gemakkelijke route. Dat viel een beetje tegen omdat het voor het eerst echt warm begon te worden. Daar moet je even aan wennen. Na ongeveer 6 kilometer missen we een afslag en om 1300u. blijken we een soort rondje gelopen te hebben. We bevonden ons in een natuurgebied dat met hoge hekken was afgesloten. Alhoewel we het gevoel hadden dat we de verkeerde kant uit liepen gingen we toch door in de hoop dat het allemaal goed zou komen. Uiteindelijk bereiken we een dorpje maar het hoge hek belet ons verder te gaan. We kunnen nog wel een monteur van een autobedrijf waarschuwen, maar niemand weet waar we de sleutel van hekkeslot moeten krijgen. De eigenares zou die hebben en niet gemakkelijk geven. We moeten maar over de berg vele kilometers terug .We krijgen nog wel een voorraad water door de spijlen van het hek. We lopen terug en zien na ongeveer 2 km. een boerderijtje. Waar een huis is is een weg dachten wij. Dwars door de velden naar het huis, dat bleek ook met een groot hek omgeven. We gaan er maar in de tuin zitten om wat te eten, na te denken en bij te komen. Frank roept op een gegeven moment "'help". Er passeert een auto, maar die mensen zijn van goede wil, maar kunnen ons niet verder helpen. We volgen daarna een karrenspoor en kunnen uiteindelijk de omheining illegaal passeren. We komen op een drukke weg. Echt levens gevaarlijk, maar we moeten verder. Dan opeens zomaar langs de weg zit een fraaie dame, die we de weg vragen. Ik vroeg me wel af waar die zo ineens vandaan kwam, maar was bezig met de oplossing van het probleem: hoe verder? De dame wijst ons op een paar honderd meter een hotel aan, waar we kunnen drinken en evt. vervoer kunnen bestellen. Het was voor ons doen al laat geworden. Als we in het hotel wat drinken, zien we allerlei fraaie dames langs komen met begeleiders, dat blijkt de dame aan de weg te regelen. Zo leer je nog eens wat. Frank maakt een praatje met de eigenaar van het hotel. Geen vervoer vanaf het hotel mogelijk, maar de dochter wil ons wel naar de plaats van bestemming brengen. Zij rijdt ons via allerlei wegen naar onze B&B die avond. Zij bleek een afspraak te hebben bij de kapper een aantal straten verderop. Ons logement was gevestigd in een flatgebouw. Wel met een poort beveiligd. Via een tel.nr. riepen we de eigenaar op, die met 5 minuten met een scooter kwam aanrjjden. Een hele verdieping voor ons. Een koelkast met het nodige voor de ontvangst en instructies voor de volgende ochtend. We vonden met zijn hulp een goed restaurant. het was meteen al erg druk om ons heen waar we aan moesten wennen. Ten slotte al een voorstad van Rome. Toch slaap je daarna weer prima.
Aan het eten in Montesacro
25052018 Monte Sacro Pietersplein
Jarig, maar met discipline. Gewoon om 0700u. op. We willen naar het Pietersplein, maar ook nog het een en ander zien. We ontbijten na de nodige omhelzingen en eten wat de beheerder zoal voor ons heeft uitgedacht. We hoeven natuurlijk niets voor onderweg te kopen deze dag. Zoals meestal even moeite om de route terug te vinden. Rome is een puinhoop wat betreft lopen. Alles rijdt, kruipt en loopt door elkaar. Route zoeken en het verkeer in de gaten houden is niet simpel. Toch lopen we op een gegeven moment weer op de route en worden we door een natuurgebied langs de Tiber geleid. We duiken nog even een kerkje in voor aangename rust en ja hoor: een stempel. Met handen en voeten pratend bereiken we het Pietersplein: het einde van onze tocht. Ik ervaar het als een soort deceptie naast natuurlijk ook tevredenheid dat we het gehaald hebben. Een paar kilometers voor het plein begint het al met toeristen, stalletjes, prullaria etc. Er is zo nu en dan geen doorkomen aan. Op het plein staan mensen rijen dik om bijzondere stukken van het Vaticaan te zien. Na wat toto's besluiten we om naar ons hotel te gaan, dat lijkt via onze GPS nog bijna een uur lopen. Het is inmiddels ruim over de dertig graden. We banen ons al lopend een weg, maar na een uur lopen geeft de GPS aan dat we nog een uur moeten. Verkeerd of in een rondje gelopen dus. Na een velverdiend ijs gaan we met de taxi verder. Ook die doet er in het drukke verkeer nog 20 minuten over. We bereiken het hotel, drinken wat en gaan op zoek naar een leuke eetgelegenheid voor 's avonds. We lijken die in de buurt van het hotel gevonden te hebben, maar als we willen afrekenen doet de ober heel moeilijk. Onze creditkaart zou leeg zijn. Na vier kaarten geprobeerd te hebben zijn we een kaart kwijt, maar vinden die gelukkig weer terug. Toch voelt het niet goed, waarschijnlijk wilde hij cash. We gaan een eindje verderop en daar is het allemaal prima voor elkaar. We eten op mijn verjaardag op een heerlijke zomeravond lekker buiten. De volgende dag zouden we een eindstempel en een testimonium op het Pietersplein gaan halen.
Binnenkomst stad via de brug over de Tiber
De Tiber
Pietersplein
's Avonds vertrekken we weer naar huis en we willen nog een beetje Rome zien. Dus gewoon vroeg uit de veren. De ervaring van gisteren in het hoofd kijken we hoe de metro werkt en we besluiten een dagkaart te kopen en die plaatsen te bezoeken die we nog willen. Kijken waar het is en een station zo dicht mogelijk bij. Dat gaat veel sneller en ik denk dat de meeste mensen het zo doen. Overigens is het onder de grond net zo'n mierenhoop als erboven. Eerst gaan we weer naar het Pietersplein om ons testimonium te halen. Na enig gezoek en een gesprek met de garde wijzen ze ons de weg. Als pelgrim mogen we in een gedeelte dat eigenlijk niet open is voor toeristen. We moeten in de sacristie zijn van een van de parochies die sorteren onder het Vaticaan. We moeten eerst weer een uitgebreide veiligheidscontrole door, zoals op het vliegveld en komen dan in een klein kamertje met strenge en zichzelf wel belangrijk vindende mensen. Ze willen onze stempels zien en we moeten een kopie van het paspoort inleveren. Ik ben van het slenteren moe en ga op een trap van wel 6 meter breed zitten. Maar dan komt er een hoogwaardigheidsbekleder die naar de sacristie moet en niet van zins is de trap te betreden als er een persoon op zit. Ik dacht een soort hoogmoed in optima forma. Wellicht is dat een slechte gedachte maar het zij zo. We kregen uiteindelijk ons papier en konden nu ook officieel een eind maken aan onze trip. Daarna bezoeken we een kerkhof waar veel Duitse hoogwaardigheidsbekleders begraven liggen. De historie is me niet bekend. We nemen de metro naar de Spaanse trappen en boven aan de trappen ligt de kerk de monte Dei. Er is zoals meestal een dienst en we proeven even het dagelijks leven van de Romein, die kennelijk op elk deel van de dag een kerk binnenwipt. We bezoeken de trevifontein, maar daar is het bijna geen doorkomen aan. Vervolgens gaan we terug naar het hotel en nemen een taxi naar het vliegveld. We kopen wat voor het thuisfront, moeten nog een half uur vertraging uitzitten en hebben een goede vlucht naar Schiphol. Daar staat als het ware de trein klaar en we zijn om kwart voor 12 in Zwolle waar Wija ons ophaalt. Als ik thuis ben rook ik nog een sigaartje achter in de tuin en terwijl ik daar zit denk ik "het was een mooie reis, maar in Wezep is het ook mooi".
Makkers voor het leven
Vanaf de heuvel van de monte Dei
Kerk monte Dei