Binnenstebuiten 9

Hypocrisie van de godsdienst

Het is weer een roerige tijd zo begin 2014. Een  geliefd politica, Mevr. Els Borst is waarschijnlijk door een misdrijf om het leven gebracht. De juiste toedracht van dit misdrijf is nog een raadsel. Wie schetst mijn verbazing dat in de krant te lezen staat, dat het de vergelding van God is, voor de euthanasiewet die ze als minister van Volksgezondheid heeft gemaakt en die op democratische wijze is aangenomen. Deze wetten worden altijd met de grootst mogelijke zorg voorbereid, waarna de beslissingen worden genomen. Het is een dominee van de herstel hervormde kerk, die haar zo als het ware een trap nageeft. Voor mij is het onbegrijpelijk dat een Christelijke kerk, die het woord Christen gebruikt en de mond vol heeft over naastenliefde zo kan reageren. Natuurlijk het zal wel weer een eenling zijn, maar toch....
Een dergelijke situatie hebben we binnen de katholieke kerk gehad, waar het Aidsprobleem in Afrika werd gezien als straf van God voor onzedelijk gedrag. Steeds weer worden rampen door kerken gezien als gesel van God, met in het achterhoofd.... daar heb je het zelf naar gemaakt. Het lijkt wel of het instituut kerk steeds weer een stok achter de deur wil hebben om zijn volgers in het gareel te houden. Het is allemaal al begonnen met het feit dat ons is wijsgemaakt dat we met een erfzonde en nog veel meer kwaads zijn geboren en we krijgen daar de wetenschap bij dat het niet of nauwelijks mogelijk is om daar vanaf te komen. Ja, wellicht als we leven naar de regeltjes van de kerkdespoten.
Eigenlijk is er de laatste eeuwen weinig veranderd. Rond de jaren van Darwin, was het al hetzelfde. In een boek: "Darwin of God, een broedertwist" schrijft de Amerikaanse filosoof Michael Ruse over de haat en de nijd die de evolutietheorie binnen de godsdiensten heeft teweeggebracht. Niet dat Darwin een godsdienst afviel of een nieuwe godsdienst maakte, maar alleen het feit al dat men een probleem had met de gevestigde gedachten over de schepping bracht vele wetenschappers in opperste verwarring en ook agressie. Het leidde ertoe dat Darwin zelfs bijna te laat met zijn verhaal naar buiten kwam (gelukkig nog net op tijd voordat een ander zijn ideeën wegkaapte).
Tot slot zou ik willen zeggen: Wie zijn eigen weg gaat kan door niemand worden ingehaald!!

naar boven

De patient en zijn mondigheid.

Er is iets merkwaardigs aan de hand als een mens naar de dokter gaat of naar het ziekenhuis. Zijn kritische houding of het feit dat hij meestal in belangrijke zaken meedenkt lijkt ineens veel minder te zijn of zelfs nagenoeg te verdwijnen. Veel dingen die hij vooraf heeft bedacht vergeet hij te vragen. Het lijkt wel of hij een soort waas over zich heen krijgt. Wellicht heeft het mede te maken met het feit dat hij denkt lastig gevonden te worden of veeleisend. In ieder geval kan het leiden tot een tekort aan zorg, die dan mede een beetje door jezelf veroorzaakt wordt.
Volgens het Rathenau instituut ligt het ook aan de organisatie in het ziekenhuis / de medische wereld. De zorgprofessionals staan hier centraal. Er is weinig ruimte voor een eigen bijdrage van de patiënt. De zorgprofessionals staan waarschijnlijk ook in het algemeen niet echt open voor meedenken over diagnoses, procedures en behandelingen. Het voornoemde instituut meldt dat de medische wereld meer informatie zou krijgen uit klachtenbureaus en ervaringen van patiënten dan uit vele goedbedoelde enquêtes.

Alhoewel ik zelf niet zo vaak gebruik hoef te maken van medische voorzieningen (gelukkig maar), heb ik bij binnenkomst als patiënt in het ziekenhuis ook wel gevoeld dat je dan anders tegenover je collega's staat als dat je bijvoorbeeld als docent of anderszins in het ziekenhuis bent.
Ziekenhuizen moeten goed naar de patiënten luisteren, zeker als het om klachten gaat. Er is al een duidelijke trend dat zorgverleners meer de tijd nemen om te praten over diagnose, behandeling en therapie. Voor de kwetsbaren onder ons is het verstandig je partner of iemand anders als "tweede oor" mee te nemen om goed te horen wat er wordt gezegd en die vragen te stellen die je als patiënt vergeet te stellen.

naar boven

supervoeding

Al vaker heb ik geschreven over diëten. op dit moment in maart 2014 heeft men weer iets nieuws in dit kader bedacht: supervoeding. Het wordt becommentarieerd door Prof. van Kinsbergen.

Superfoods, we schijnen het te moeten verwoorden in de Engelse taal, zijn bijzondere voedingen, waarin "wondermiddelen" als gojibessen, hennepzaden, tarwegraspoeders etc. verwerkt zijn. We hebben Montignac, antioxidantenvoeding etc. gehad en zijn dus nu bij de superfoods beland. Wat maakt het zo aantrekkelijk om al deze onzin te promoten?
De richtlijnen voor goede voeding zijn door de Gezondheidsraad vastgesteld. Ze zijn sinds 2006 nauwelijks veranderd. De kern is: gevarieerd eten, matigheid, voldoende fruit en groente en niet teveel zout, alcohol en verzadigde vetzuren. En.....voldoende bewegen!!! Het blijkt dat nog geen 5% van de Nederlanders zich aan deze toch duidelijke richtlijn houdt. Toch constateert men dat men te zwaar is en men gaat op zoek naar een mentaal houvast. Een dieet biedt een soort instantoplossing en men hoeft dan niet verder te zoeken (denkt men) naar de onderliggende oorzaak: spanning op het werk, gezinsproblematiek, psychosociaal lijden etc.
Het fnuikende is dat elk dieet in eerste instantie helpt. Niet omdat het werkt, maar omdat men bewust bezig is met zijn/haar eetgewoonte. Na verloop van tijd dooft de belangstelling uit en gaat het effect verloren.
In principe kan een dieet geen kwaad, tenzij het in extremo wordt doorgevoerd (men ziet dit wel bij mensen die voor alles allergisch zijn en zo onvoldoende voedingsstoffen binnenkrijgen). Huisartsen moeten bij een vraag naar een bijzonder dieet standaard verder vragen om de werkelijke reden van de vraag te achterhalen. Een poging om een leefstijlveranderingstraject met de patiënt in te gaan is moedig maar vaak moeilijk te realiseren. Verder moet de mens zich blijven realiseren dat diëten meestal berusten op geldklopperij.
Een van de moeilijkste keuzes in het leven is of je iets los moet laten of nog meer moet proberen.

naar boven

Seksuele intimidatie

Over seksuele intimidatie gaat het relatief vrij vaak bij de intervisie van de geneeskundestudenten. Ik heb me de laatste jaren afgevraagd wat daar de reden van zou kunnen zijn. Is het feit dat er relatief veel dames in de studie ingestroomd zijn een reden, of lijken de normen t.a.v. dit fenomeen veranderd te zijn? Natuurlijk dit fenomeen heeft altijd bestaan, maar ik had het idee dat er wel erg veel en wellicht te veel aandacht aan werd besteed. Ook had ik het gevoel dat de drempel waarbij men zich gekwetst voelde soms wel erg laag was.
Recent werd naar aanleiding van een studie uit Groningen over dit fenomeen bekend dat co-assistenten  een andere kijk hebben op "seksuele intimidatie" dan artsen. Het onderwerp werd gefocust op een 5 tal situaties en werd uitgevoerd in een cohort met 77% vrouwen. Het blijkt dat er niet alleen onderling bij studenten verschillen bestaan in het gevoel van geïntimideerd worden maar ook tussen studenten en artsen. Het is dus heel lastig om soms te beoordelen wat nog wel kan en wat niet.

Men pleit voor onderlinge sessies om boven water te krijgen wat er in een bepaalde groep wel en niet tolerabel is, en dat lijkt me een goed initiatief. Het gaat natuurlijk niet over uitgesproken gevallen, die zijn voor ieder duidelijk en hierop moet direct adequaat gereageerd worden.

naar boven

Dromen (2)

Volg je droom - 10 hele goede redenen  (Mark Verhees)

Dit thema kwam ik zomaar eens tegen. Door aanklikken vind je de website op internet, ik geef hier slechts een korte weergave.

Het gaat hier niet om de dromen 's nachts, die vaak weinig betekenen. Het gaat hier over wensen die (nog) niet in vervulling zijn gegaan, en waar we een beetje naar verlangen. We moeten ze  waar proberen te maken. Het geeft een doel aan ons leven en wellicht kunnen we er langer en wat plezieriger door leven.

Er zijn vele mooie redenen om echt je droom te volgen. 10 redenen die ik zelf ervaar en die ik ook terugzie bij anderen die hun droom volgen.

  1. Je hebt dit altijd al gewild.
    Iets diep in jezelf geeft je energie. Het doet je hart sneller kloppen. Iets in jezelf weet wat je echt graag wil, waar je kippenvel van krijgt. Iets wat je diep van binnen raakt.
  2. Je ervaart dingen die je nog nooit hebt meegemaakt.
    Het volgen van je droom betekent dat je het beste uit jezelf haalt. Je leeft van binnenuit en gaat je echt ontplooien. Dit betekent dat je gaat ontdekken en dat je dus ook voortdurend prachtige nieuwe ervaringen opdoet.
  3. Je stimuleert je eigen moed om te doen.
    Je lef om te leven groeit. Je wordt moedig. Passievolle verlangens nemen het over van angsten. Je stopt nergens voor. Er is namelijk één ding wat je echt graag doet. Het liefste de hele dag, iedere dag.
  4. Je gaat anderen stimuleren en inspireren.
    Persoonlijk vind ik deze heel mooi en waardevol. Doe wat je zelf wil doen in plaats van te doen wat anderen willen dat je doet. Je zult een bijzonder voorbeeld zijn voor anderen. Anderen zullen hun eigen dromen willen ontdekken en willen volgen.
  5. Je zult je realiseren dat je tot ongelofelijke dingen in staat bent.
    Door zelf veel aandacht te geven aan je eigen droom en je eigen ontplooiing maak je het mooiste in jezelf los. Je wordt nieuwsgierig naar de grenzen van je mogelijkheden. Eenmaal bij je ‘grenzen’ aangekomen, ontdek je nog veel meer mogelijkheden.
  6. Je gaat steeds meer van jezelf houden.
    Een hele mooie en waardevolle voor jezelf. De energie strooomt. Je bent trots op wat je doet en dankbaar voor wat je kunt en betekent. Een prachtige stimulans voor zelfwaardering.
  7. Je hebt puur plezier en straalt vaak.
    Persoonlijke groei en het gevoel dat je eigen bijdrage er toe doet zorgen voor voldoening. Genieten van alledaagse dingen en dankbaar zijn voor het leven wordt steeds gemakkelijker. De beleving wordt steeds intenser. Jouw plezier zorgt voor plezier bij anderen. En dit krijg je ook terug.
  8. Je voelt een diepe verbinding met het universum.
    De wet van de aantrekkingskracht. Persoonlijk is dit bij mij pas gaandeweg gekomen. Ik heb het gevoel dat ik hierin nog stappen zet die heel bijzonder zijn. Het universum zorgt er voor dat mijn positieve intentie ook zorgt voor mooie dingen die op mijn pad komen. Mogelijkheden die ik zelf niet gezien had, ontvouwen zich voor me.
  9. Je ervaart steeds meer momenten van intens geluk.
    Bijzonderheden die je leven mooi en waardevol maken. Ervaringen die je leven rijker maken. Het gevoel dat het eigenlijk niet mooier kan worden, zo mooi.
  10. Je bent oprecht dankbaar voor wat het leven je geeft.
    Aan het einde van een jaar kun je oprecht zeggen: ‘Dit was mijn beste jaar tot nu toe’. En tegelijkertijd heb je het gevoel dat het volgend jaar nog veel mooier wordt…

(Mark Verhees)

naar boven

Screenen

Als screening een doel dient waar iets beter van wordt, dan ben ik daar helemaal voor. De laatste tijd echter tref ik steeds meer screening aan in het kader van protocollen en regeltjesgeving en daar wordt ik behoorlijk zenuwachtig van/kwaad over. Zo las ik dat huisartsen steeds vaker een preventief bezoek bij ouderen afleggen om toekomstige problemen voor te zijn. Of je doet dat steekproefsgewijs,of je maakt op grond van bepaalde kenmerken al onderscheid. Maar welke kenmerken? Deze zijn na onderzoek nog onduidelijk. Men heeft wel een poging gedaan om onderscheidende kenmerken te vinden, maar dit is nog niet goed gelukt. Ik denk vooralsnog dat zo'n bezoek als er nog weinig aan de hand is, zonder uitleg aardig wat onrust kan opleveren. Niet doen dus. Uiteraard wel als er een duidelijke indicatie is.

Een andere screening betreft ouderen op cognitieve stoornis. Overal wordt gestimuleerd om dat preventief te doen .Met vragenlijsten worden ouderen te lijf gegaan. Het zou goed zijn om zo vroegtijdig mogelijk zorg te laten aansluiten. De evt. behandeling zou effectiever zijn, maar bewijs is hiervoor nog niet gevonden. Niet doen dus. Als er klachten zijn, moet er diagnostiek gedaan worden, en dat is geen screening.

naar boven

Wetenschap (2)

Er is weer veel "gedoe" met de wetenschap, als je regelmatig de opiniebladen leest. We  hadden de verhalen van verstrengeling van belangen tussen wetenschap en de farmaceutische industrie zo'n beetje gehad, en ook het publiceren van niet bestaande getallen. Nu viel mijn oog op een artikel: "Medische wetenschap is vooral carrièrespel". Het blijkt dat onder invloed van geld en druk, vaak niet zozeer naar de gebruikswaarde en wetenschappelijke waarde van een onderzoek gekeken wordt, maar naar datgene wat het oplevert. Voor de hoogleraar levert het eer op en budget voor zijn afdeling, als hij voldoet aan een bekend stramien (binnen zijn universiteit heersend kader). Voor de promovendus budget voor verder onderzoek als dat nodig is. Voor de Universiteit aanzien. Vaak is dit gehele spel niet goed te doorzien door de promovendus. Het schijnt zo wel gemakkelijker te komen tot minder goede dissertaties. Niet alleen de kwaliteit van de onderwerpen, maar ook de wetenschappelijke onderbouwing zou er onder te lijden hebben. Er is nu zelfs een club opgericht: "Science in transition", die naar objectievere maatstaven wil en beter toezicht, met name in de medische sector. Ik ben benieuwd hoe het allemaal zal uitpakken.

naar boven