Columns(3)

Deel 9

Jans staat vroeg op, het is 13 augustus en ze heeft besloten naar het oogstfeest te gaan. Och, het is zo’n gewoonte geworden: even kijken wat er zoal te doen is en mensen ontmoeten om gezellig bij te praten. Als ze de Bovenheigraaf affietst hoort ze de muziek al uit de verte, dat betekent westenwind (en dus even tegen). Bij aankomst vangt ze nog net de laatste woorden op van het podium, waar de klederdrachten getoond worden. De bruid kocht haar laatste mooie muts (met versieringen) vóór haar bruiloft, daarna kwamen er kinderen en moest het geld ergens anders aan besteed worden. Ze bleef geboeid naar de verschillende drachten kijken. Ze bedacht dat klederdracht vroeger een duidelijk bindende en signalerende functie had. Je kon zien waar men vandaan kwam, wat de status van iemand was, of hij/ zij in de rouw was etc. Dat zou ongetwijfeld een “gezamenlijk” gevoel gegeven hebben. Als je dus iemand tegenkwam had je meteen iets met hem of haar, dat gaat nu in de huidige tijd iets anders. Klederdracht: een mooie manier om iets samen te hebben.
Vervolgens liep ze meneer H. tegen het lijf, een enthousiast lid van de oudheidkundige vereniging de Broeklanden. Met zijn gulle lach, en zijn altijd vriendelijk uitstraling vroeg hij of ze lid wilde worden en maakte meteen een innemend gebaar en drukte haar een gratis boek in de hand over de Oldebroeker streektaal: voor een euro per maand weet je binnenkort veel meer over de vroegere gebruiken zei hij nog en was alweer bezig het volgende lid te gaan werven. Streektaal dacht Jans: weer zoiets dat we in de huidige tijd veel minder als bindend element in de samenleving hebben. Elkaars taal spreken is altijd erg belangrijk geweest. Ik moet toch eens snel gaan kijken wat voor aardige dingen in dat boek staan, wellicht kunnen we daar als koersgroep nog wat mee.

Met overpeinzingen van de klederdracht nog in haar hoofd, is ze van plan terug te fietsen via het gemeentehuis. Ze weet dat daar op het Raadhuisplein een beeldje staat met twee figuren in klederdracht. Het is van de beeldhouwer Gerard Overeem uit Voorthuizen: echtpaar in klederdracht. Jans weet niet wat indertijd de gedachte van het gemeentebestuur was om een dergelijk beeld te plaatsen, maar als het met een verwijzing naar saamhorigheid was dan vindt ze dat een mooi Oldebroek voorelkaar idee.

Thuisgekomen bladert ze nog even in het boek dat ze bij haar lidmaatschap van de oudheidkundige vereniging heeft gekregen. Daar staat een uitdrukking in die haar als koersgroeplid wel aanspreekt: ”Deur kreukel en bos goan”. Oftewel: doorzetten door dik en dun.

Deel 10

Ja, hoe toevallig kan het in het leven gaan. Jans en Pietje zijn beiden geen “zitters”. Op deze mooie nazomerse dag heeft Jans de fiets gepakt en heeft Pietje zijn wandelschoenen ondergebonden. Beiden zijn ze neergestreken op een bankje met uitzicht op het gebouw van landgoed “De Vollenhof”.

Ze voelen de regels die vroeger door Johannes Vollenhove geschreven zijn. Ze gelden na ruim 300 jaar nog steeds.

“Heb jij het verhaal van lijst 7 in de laatste HAH gelezen Pietje?” vraagt Jans. Pietje is het niet opgevallen. ”Meneer Huub wil een soort partij/groep oprichten voor de gemeenteraad. Het bijzondere is, dat deze partij niet politiek geëngageerd is. Een soort onafhankelijke, democratische stem van het volk. Geen partijpolitiek gedoe, geen achterkamertjes, geen onbegrijpelijke taal, geen vriendjespolitiek, echte burgerparticipatie! Mij spreekt dat wel aan”.
Pietje krabt eens achter zijn oren. Dat klinkt wel heel erg verleidelijk. Tegelijkertijd bedenkt hij dat deze pure democratie eigenlijk niet bestaat. Al talloze eeuwen heeft men geprobeerd om democratie/medezeggenschap op deze manier van de grond te krijgen, wat lang niet altijd gelukt is. ”Weet je wat het is Jans: Deskundigen hebben vastgesteld dat je de bevolking in 3 groepen kunt verdelen. De grootste groep (60%) kan democratie/medezeggenschap weinig schelen. Een kleine groep (15-20%) heeft op basis van een of andere overtuiging een vaste mening. De restgroep denkt na of leeft mee en daar doe je het voor. Het risico is dat er geen duidelijke “stem” van het volk is …. tenzij de partij een charismatische leider heeft, die in staat is de denkende groep positief te beïnvloeden en de ongeïnteresseerden wakker kan schudden. Er zijn maar weinigen die dat gekund hebben, maar eentje weet ik er: Nelson Mandela.” “Nou”, zegt Jans, ”Jij zoekt het ook wel ver weg en ingewikkeld!”. “Nee, Jans, ik vind het eigenlijk heel stoer wat meneer Huub doet en hij verdient alle ondersteuning. Zijn idee is een voorbeeld van durf, lef, verandering en out of the box denken, daar staat de koersgroep ook voor. Wellicht moet hij zijn idee aanmelden op onze website, want als zijn partij slaagt en doet wat ze beoogt te doen voor de gemeenschap, dan kan dit idee zeker in de prijzen gaan vallen”. Jans hoopt dat meneer Huub deze column leest zoals zij vanmorgen die van hem las. Misschien zit er iets moois in…..

Jans en Pietje 11

“Zeg Jans is het jou ook opgevallen dat meneer Tijs van de gemeente die gaat over deregulatiezaken, bij herhaling oproept om zaken te melden waar inwoners tegenaan lopen en die eenvoudiger kunnen? Zou hij extra aandacht willen vragen, of zou hij het doen omdat er geen of weinig respons is? Dat laatste zou toch jammer zijn, want je hoort in de wandelgangen vaak dat mensen zich ergeren aan bepaalde dingen die erg lang duren. Het is nog altijd beter om in overleg dingen te regelen dan te blijven klagen en toch geen actie te ondernemen. Wellicht moeten onze inwoners nog een beetje opgevoed worden met deze dingen.” Jans kan dit alleen maar beamen, zij is er niet helemaal bij want ze zit een artikel te lezen over de Veluwse wensambulance.” Pietje die wensambulance is ook een prachtig voorelkaar vrijwilligersinitiatief. Zoals vele anderen verdient het extra ondersteuning vanuit de gemeente. Ik hoorde dat zij maar mondjesmaat subsidie krijgen. Jammer, maar ik begrijp ook wel dat er met zorg naar uitgaven moet worden gekeken. Je ziet vaak dat kleine initiatieven die veel positieve impact hebben onvoldoende aandacht krijgen. Misschien moeten we toch eens vragen hoe het subsidiebeleid van de gemeente Oldebroek tot stand komt. Ik ga binnenkort een studiedag volgen over hoe een gemeentebestuur ongeveer werkt. Hoe moet je het beste aandacht vragen voor iets dat in de samenleving actueel is, waar mensen mee bezig zijn, wat je graag voor elkaar wilt krijgen. Welke impact heeft het feit dat er verkiezingen in aantocht zijn etc. Ga je ook mee?”.
“Jans ik heb gisteravond genoten van 50 jaar jostiband. Mensen met een verstandelijke beperking zijn zo heerlijk puur in hun communicatie. Ze hebben geen verborgen agenda, houden geen rekening met alles wat eventueel zou moeten, ergeren zich niet aan kritische vragen, maar voelen feilloos aan of vragen uit het hart komen. Met behulp van vele anderen hadden ze een concert op touw gezet voor 10000 bezoekers. Het verliep op een paar schoonheidsfoutjes prima, en ze waren trots op het resultaat. Ze waren oprecht dankbaar dat ze het mochten doen.
Eigenlijk zouden wij allemaal iets van hen moeten hebben. Initiatief tonen, niet bang zijn dat dingen mis gaan. Je best doen en voor jouw initiatief gaan. Genieten van het resultaat. Ik zou iedereen die iets voor de samenleving kan doen willen oproepen in hun spoor te handelen”.
Mooi gezegd denkt Jans: ze herinnert zich een gezegde van een Loesje-opschrift: LEVEN IS HET MEERVOUD VAN LEF.

Jans en Pietje 12

Pietje loopt langs het strand. De golven spoelen over zijn voeten. Hij vindt dat dat aangenaam voelt. Wanneer hij rechts van zich de woelige zee ziet en links de duinen bedenkt hij: je ziet eigenlijk niet wat de zee, de golven en de wind doen, en toch zal er over enige tijd een ander landschap zijn. Je ziet het niet zo direct, maar het gebeurt wel. Dan pakt hij een schelp op met een grote hoorn, en houdt die tegen zijn oor. Hij hoort de zee, maar die is er natuurlijk niet in de schelp. Er gebeuren soms wel dingen, ook als je het niet meteen ziet of begrijpt. Hij denkt weer een beetje opgeruimder over de koersgroep, waarin je ook soms weinig ziet en dan ineens gebeurt er tocht iets in de goede richting en ben je waarschijnlijk te ongeduldig geweest. Nooit de moed laten zakken dus denkt hij.

Hij denkt aan de gemeenteraad die na goed overleg en na uitwisseling van informatie belangrijke knopen heeft doorgehakt.

Hij denkt aan de burgers in de gemeente die in onderling overleg, vaak met een faciliterende taak van de gemeente de meeste problemen oplossen.

Hij denkt aan de vele vrijwilligers die in gezamenlijk overleg en niet gehinderd door de verzuiling elkaar helpen, waarbij verschillende hulpverlenende instanties zich beperken tot de taken waarin ze goed zijn.

Hij denkt aan de jongeren die zich de moeite hebben genomen om de ouderen te begrijpen en samen plannen hebben gemaakt met ouderen die hebben begrepen dat jongeren een heel ander denkproces volgen als zij altijd gedaan hebben.

Hij denkt aan de ambtenaren in het gemeentehuis die begrepen hebben dat participeren, inhoudt dat er over en weer een open en vertrouwde communicatie moet zijn. Dat het moet gaan over de inhoud van projecten en niet over de belangen van instellingen of personen.

Hij denkt ………….

Ach, Pietje zit voor een overleg in de wachtkamer van burgemeester Adriaan in het gemeentehuis en zat even na te denken. Hij heeft bij zijn gedachten een glimlach op zijn gezicht gekregen. De burgemeester ziet het en vraagt of hij vannacht goed geslapen heeft … ”Ja“, zegt Pietje "ik had net hele mooie gedachten. Ik hoop dat ze uitkomen.”
Burgemeester Adriaan schudt Pietje joviaal de hand, ook de andere leden van de koersgroep komen om de stand van zaken betreffende de speerpunten van de groep te bespreken. Hij laat nog een laatste gedachte door zich heen gaan…..

Deel 13

Jans en Pietje waren er niet bij, helaas hadden ze andere afspraken, maar ze wilden het weer goed maken door er extra aandacht aan te besteden in dit stukje van de koersgroep. In Wezep west hebben de bewoners een verbinding gevonden door gezamenlijk zo nodig met elkaar te communiceren met het sociaal medium next-door. Het is een soort facebook voor een wijk.  Het gaat snel en is van deze tijd. Via dit medium was men opgeroepen om op 1 oktober mee te helpen met het opschonen van de zandverstuiving de Klunze. Deze moet namelijk regelmatig ontdaan worden van overtollige begroeiing. Er is een goede opkomst geweest, het karwei is geklaard en het blijkt dat gezamenlijk dingen doen leidt tot elkaar leren kennen. Dat laatste is in een buurt van belang, voor de onderlinge verhoudingen. Pietje kon het niet laten om er een aantal foto’s van te maken. Dit had ook een initiatief kunnen zijn via http://www.oldebroekvoormekaar.nl, bedacht hij. Maar Jan was wel weer de motor en zulke mensen zijn in een wijk nodig om de boel op stoom te houden. 

De workshops waren heel aanstekelijk. Het met elkaar kennis maken vormt een belangrijk deel van de avond. Het was goed om te horen hoeveel verenigingen van allerlei soort meedoen met de gesprekken. Van Oranjevereniging tot Zonnebloem. Allemaal mensen met het hart op de goede plaats. Vragen als: Hoe werf je leden? Hoe houd je je leden enthousiast? Hoe kom je aan leden die goed in het profiel van jouw vrijwilligersvacature vallen? Hoe kom je aan leden die bestuursfuncties goed kunnen vervullen? etc. Het zijn allen zaken die van belang zijn om instanties te ondersteunen die de hand naar een ander uitreiken.

Dan was er nog een workshop over het gebruik van sociale media in het communicatieverkeer, waar ook een soort streven naar bekendheid in valt. Als je hulpinstantie bent, maar niemand kent je dan bereik je niet veel. Je moet wel weten wat je met elkaar deelt, en je eigen privacy goed in de gaten houden.

Kortom een nuttige “koersgroepavond” vonden Jans en Pietje toen ze naar huis reden.

Nog even kwam tijdens de terugrit het Oener koefeest ter sprake. Een evenement dat door de vrijwilligers uit het dorp wordt georganiseerd. Deze feesten zorgen ervoor dat mensen elkaar kennen en het geeft verbroedering en dat is nodig in de huidige tijd. Maar wij hebben het oogstfeest en de schapenmarkt, dat heeft dezelfde functie, weet Pietje.
Overigens, Jans, moet ik nog even kwijt dat ik het een prima idee vindt van de gemeente dat ze een ochtend in de week open zijn voor van alles zonder afspraak. Natuurlijk vergt het wat extra tijd en wellicht iets meer geld, maar een open deur voelt voor sommige mensen beter aan dan een afspraak en een loket waar je eerst een nummer moet trekken.

Pietje zet Jans thuis af en moet nog even verder. Het valt toch niet mee om een tandem vooruit te krijgen als je alleen moet trappen, en hij verlangt weer naar participatie ….

Deel 15

Jans is bezig met haar huiselijke taken en gaat er even bij zitten. Huis aan huis krant Oldebroek (altijd in de buurt) in de nieuwe opmaak op schoot. Ik wil toch eens weten hoeveel er geschreven wordt over gelegenheden/evenementen die in het kader van Oldebroek voor mekaar zouden kunnen passen, denkt ze. Ze gaat daarna zorgvuldig lezen.

- een herfstfair in een wijkontmoetingscentrum.
- een ouderenmiddag in een kerk.
- oprichting van een polder comité voor de gezamenlijke ontwikkeling van polder Oosterwolde. Betrekken van bewoners en gemeente in een vroeg stadium.
- ontspanningsmiddag SWO in Hattemerbroek.
- verhaal over “Zorgsaam” Oldebroek, een vrijwilligersproject. Dit project heeft de bedoeling is om zoveel mogelijk hulpvragers een geschikt maatje te bieden. Er wordt uitleg gegeven en er worden ook vrijwilligers gevraagd.
- Initiatief van de bibliotheek in Wezep om samen met SWO een studiekring op te richten (onderwerpen te bepalen b.v.: literatuur, geschiedenis, kunst, actualiteit).
- vereniging houdt oliebollenactie om de financiën op peil te houden.
- voorlichtingsbijeenkomst over dementie in wijkontmoetingscentrum.
- plannen voor het oprichten van een wijkraad in Wezep-Noord. Zaken als afrit A28, aanpak wateroverlast en denken over een nieuw multifunctioneel centrum zouden gezamenlijke onderwerpen kunnen zijn om over na te denken. (Het is al tijden onderwerp van gesprek in de koersgroep om wijken ”een gezicht “ te geven.) Mensen waar je mee kunt praten (b.v. als gemeente) als er belangrijke beslissingen voor de wijk genomen moeten worden. Het maken van het zgn. “witte vlekkenplan”.
- actie van de locale  weekbladen om aandacht te besteden aan bewust winkelen in je eigen omgeving. De naam van de actie is: Hart voor uw regio. Het doel is: aangeven dat een goed draaiend winkelhart van belang is voor een leefbare omgeving.
- vermelding van de mogelijkheid om gelden te krijgen van de staatssecretaris van VWS ter verbetering van een zinvolle daginvulling in verpleeghuizen. Jans kijkt even op en denkt ”Doe er wat mee mensen!”.
- mogelijkheid om een plan en gelden te genereren om muziekonderwijs weer terug te krijgen op de basisschool.
- evaluatie zorgtaken van de gemeente waar een tekort dreigt van 1 miljoen euro. Er is uitleg hoe het een en ander ontstaan is en een vraag om mee te denken voor een oplossing. Iets om goed in de gaten te houden en de wmo-raad te activeren om de vinger aan de pols te houden, een goede regeling is voor ieder van belang.
- presentatie van de schaapskooi, een project voor de nieuwbouw van een multifunctioneel centrum op de locatie van de vroegere Goede Herder school in Wezep. Er is overleg geweest met vele instanties die er mee te maken hebben.
- melding van het creëren van een ontmoetingsplek in de bibliotheek in Wezep voor werkzoekenden.
- opening van de klinker: een ontmoetingshuis opgezet door een werkgroep van het leger des heils, gerealiseerd met vele vrijwilligers, op de plaats van het voormalig jeugdcentrum Slash.

Wat is er toch veel in beweging. Natuurlijk sommige dingen zijn nog maar plannen. Maar toch ….

Als je niks verandert, verandert er niks.

Deel16

Jans en Pietje zijn samen naar de “opschoon dag” van een stukje vreepad (Oldebroeks klompen pad) gegaan. Het is de tegenprestatie die een aantal vrijwilligers op zich genomen hebben voor het feit dat het klompen pad over het landgoed de Vollenhof loopt. Het pad moet van overtollige begroeiing worden ontdaan en er moet een hekwerk gezet worden. Samen taken op je nemen, contact maken met anderen, ideeën uitwisselen en bezig zijn zit vrijwilligers in het bloed. Boer Eimert, mensen van landschapsbeheer en mensen uit de gemeente hadden de ontvangst goed voorbereid. Je voelde je direct thuis, materiaal was voldoende aanwezig en elkaar leren kennen was snel gedaan.

Het uitwisselen van zaken waar we ons gezamenlijk voor interesseerden kwam snel op gang. Wie waren we? Waarom kwamen we helpen? Zo maar een paar vragen die ons bij de kennismaking hielpen.
Een van de zaken die ons interesseerden was het fenomeen van “democratic challenge”. Een deel van de koersgroep was naar een dag gegaan, die daar uitleg over gaf. Het behelst een soort omdenken van het begrip democratie. Meestal wordt er kort door de bocht mee aangeduid: de meeste stemmen gelden, maar iedereen weet dat als er twee partijen zijn en een wint met 51% van de stemmen, het verkeerd gaat als bij het nemen van de “macht” geen rekening gehouden wordt met het feit dat 49% van de mensen niet achter ideeën van de winnende partij staan. Challenge betekent uitdaging. Hierbij probeert men in dorpsgroepen, klankbordgroepen of andere groepen die een aantal mensen vertegenwoordigen naar boven te krijgen wat men wil. Het gewenste plan aan de besturen van b.v. de gemeente aanbieden en zo een beleid maken lokaal,  waar iedereen blij van wordt. Natuurlijk klinkt het allemaal mooi, maar in theorie is het een interessante ontwikkeling die in den lande al veel wordt gevolgd. Het is ook de reden dat de koersgroep stimuleert dat er gewerkt wordt aan het witte-vlekkenplan. Stimuleren dat alle dorpskernen een herkenbaar klankbord krijgen waar de bestuurders verder mee kunnen.
Even bespraken koersgroepleden dat het jammer was dat Marcel die ons vanwege de gemeente op de hoogte hield van deregulatieplannen, gaat vertrekken naar een nieuwe baan. Het is toch weer wennen aan een nieuw gezicht, maar we hebben er alle vertrouwen in dat de positieve relatie voortgezet wordt.

Jans en Pietje nemen afscheid van boer Eimert, nadat deze een lekkere kop erwtensoep heeft geserveerd in het herfstzonnetje buiten, en we krijgen een zak noten mee die door een van de begeleiders zijn geraapt …..

Bij de terugrit voelen ze beiden: We zijn er nog niet, maar we zijn wel verder dan we gisteren waren.

Deel 17