April 2010

Wezep - Leon: 11-4-2010

Frank bracht ons naar Schiphol, waar het wachten van zo'n vliegtuigdag begon. Een uur te laat vertrokken en pas ruim na elven in Leon. Ondanks sluitingstijd konden we na twaalven nog een biertje bemachtigen, dat na zo'n dag er uitstekend in ging. Ons hotel LOS INFANTAS had wel een toepasselijke naam, vond ik.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Leon - Villadangos del Paramo (21 km): 12-4-2010

Na een (te) korte nacht en prima ontbijt op weg. Eerst nog een kijkje in de kathedraal, San Isidoro en San Marco voor mij deja-vu, maar toch indrukwekkend. Het weer is perfect en het inlopen gaat eigenlijk goed. Pijntjes komen nog wel. We lopen de weg terug, die we gisteravond met de taxi naar Leon aflegden, naar Virgen del Camino (vliegveld Leon). We kletsen nog wat met een Duits koppel en een jonge Japanner, die niet zo fijn meer loopt. We bezoeken een klein Caminokerkje en blijven even stilstaan bij een stalletje waar je wat gratis spulletjes kunt pakken en een stempel met buen camino. Om 15.30 uur vinden we het genoeg en pakken een klein hostal langs de weg, waar we vanavond gaan eten en een lange nacht gaan maken. Overigens de deur ging pas open na wat koeterwaals uit de intercom, we zagen geen mens. Er lagen sleutels klaar en we moesten het zelf verder maar uitzoeken. Daar zijn we mans (vrouws) genoeg voor. Morgen een korte etappe naar Hospital del Orbigo.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Villadangos del Paramo - Hospital de Orbigo (13 km): 13-4-2010

O ja, we hebben gisteren bij ons startpunt in de kathedraal van Leon ook nog kaarsjes opgestoken. Voor Henk, dat hij zich niet te eenzaam voelt (ondanks zijn toegewijde familie en kennissen en naar we hoorden zijn mooie verzorgsters), voor Marie-José die ik zelf op een niet al te gelukkig moment heb achtergelaten, na het overlijden van haar zus, voor de dochter van Frank, die nu een spannende tijd beleeft. Voor Noel voor het herstel van zijn armfunctie en voor een goede uitslag van de catheterisatie van Coby die vandaag plaats vindt en voor allen die dat nodig mochten hebben.
Vandaag een halve rustdag, 13 km. Lekker hoor. We zitten in het zonnetje tussen de grassprietjes, de hagedissen springen weg over de warme muren, en we drinken koffie bij de herberg in St Martin. Het beheerdersechtpaar is 40 jaar getrouwd en vinden ons tof als wij zeggen respectievelijk 40 en 45 jaar getrouwd te zijn. We lopen rustig door naar de eindbestemming van deze dag na nog in een hokje langs de weg de nodige vitaminen tot ons genomen te hebben. We vinden een leuk logement aan de rio de Orbigo en zijn gebiologeerd door drie ooievaarsnesten vlak naast elkaar op de toren van een oud kerkje. Vanavond een uitgebreid pelgrimsmenu, genieten van het mooie weer en morgen op weg naar Astorga. Wij hebben het goed, wij hopen onze lezers ook (anders besteden we er nog een kaarsje aan).

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Hospital de Orbigo - Astorga (18 km): 14-4-2010

Vandaag eindelijk van de doorgaande wegen af, en het binnenland in. Heuvelachtig landschap, lijkt wat op Limburg, maar we zitten 800 meter hoog. We keuvelen onderweg met lieden van de Canarische eilanden en uit Madrid. Soms zet Greet met haar stokken er een tandje bij, hetgeen haar de naam "mujer dynamica" oplevert. Voor Astorga een prachtig vergezicht over de stad en de kathedraal die we nog gaan bezoeken, maar als ik aan het schrijven ben hebben we dat inmiddels gedaan en er de nodige kaarsjes opgestoken. Ik vooral ook voor Monique, mijn overleden schoonzus. Van haar man Bengt las ik net een e-mail en na de begrafenis is hij toch erg alleen. Ik hoop dat hij er wat sterkte door krijgt, ook omdat hij weet dat we aan hem denken en met hem meeleven. In San Justo drinken we wat en wijst Ruth ons naar een hostal (van een vriendin). Het heet la Coruna en daar gaan we vannacht slapen en eten. Gister hebben we de ober een appelflauwte bezorgd door rode wijn te bestellen bij de vis, maar dat heb je met Hollanders die hun eigen weg gaan. Enfin morgen naar Rabinal del Camino de berg op.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Astorga - Rabanal del Camino (20 km): 15-4-2010

Gisteravond hebben we nog door gesloten hekken gekeken naar het Gaudipaleis (foto). Om 19.00 uur zijn we naar een restaurant gerend omdat we stierven van de honger. Een volledig pelgrimsmenu ging er grif in.
Daarna, toen Greet al naar bed was, heb ik een avontuur beleefd dat ik jullie niet wil onthouden. Ik was van plan om het bed in te kruipen, toen ik ontdekte dat ik het kabeltje van mijn fototoestel in de computer in het internetcafé had laten zitten. Ik een km de stad in, in een poging dit euvel op te lossen. Maar het etablissement was gesloten. Ik natuurlijk goed de pest in en bonkte in een vlaag van verstandsverbijstering op de deur. Dat hielp. Het alarm ging af, het licht ging aan, en senora Hortensia verscheen. Deze dame van middelbare leeftijd kon zo uit het Gaudipaleis komen. De lieve heer had vergeten om haar uiterlijk vorm te geven, maar ze bleek een gouden inborst te hebben, gelijk een opgepoetst altaar uit de baroktijd, zoals er zo velen te zien zijn langs de camino. Ze maakte een kopje chocolade om te bekomen van de schrik en straalde toen ze hoorde dat door haar toedoen mijn thuisfront niet verstoken hoefde te blijven van mijn Santiago-foto´s. We namen afscheid met een hoofs gebaar en dronken nog een wijntje aan de overkant in een bar die ik haar aanbood. Ik was gelukkig met mijn kabeltje, zij met mijn blijdschap. Als ik thuis kom ga ik meer hortensia´s in mijn tuin zetten.
Enfin, natuurlijk gingen we vandaag ook aan de wandel. Na een aantal kilometers in een klein kerkje de eerste echte kaarsen opgestoken. Greet met haar echte Jacobsschelp, die ik voor haar heb gekocht als aandenken aan deze tocht. Ik denk dat Marie-José het er helemaal mee eens zal zijn. We verlopen ons en missen onze eerste rust, maar omdat het pijpenstelen regent is dat allemaal niet zo erg. We komen na een mooie tocht om 15.00 uur in Rabanal aan waar we een hostal vinden onder een kerktoren met klepperende ooievaars. Morgen naar her ijzeren kruis.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Rabanal del Camino - Molenaseca (26 km): 16-4-2010

Vanmorgen in de stromende regen vertrokken. Niet meer dan 50 meter zicht ook door de mist. Je zou elkaar bijna kwijt raken.
In Foncebaron een stop en de pas op naar het CRUZ de Ferro. Greet legt haar steen die ze heeft meegenomen neer, ik een wens. We moeten maar zien wat de foto´s worden in deze miezerige mist, maar misschien kan mijn webmaster Paul ze nog wat opleuken. In Manjarin drinken we wat bij de Joannieter orde. In El Acebo eten we eieren en brood (honger!!!!!!). Greet ontdekt dat mijn schoenzolen aan het loslaten zijn. Leuk hoor!!!! Zal nieuwe moeten aanschaffen. We betrekken in Molenaseca een heus appartement en hopen daar goed uit te rusten na deze langste en toch wel zware etappe.
P.S.We hebben geprobeerd om wat foto´s te maken van een menu del peregrino (op veler verzoek). Ik hoop dat we de plaatjes kunnen versturen vandaag, maar als ik naar de computer kijk heb ik zo mijn twijfels, dan komen ze wel later.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Molinaseca - Cacaballos (25 km): 17-4-2010

Vanmorgen normale tijd op, om 07.00uur. Ontbijt in het internetcafé, waar een zeer vriendelijke man ons geholpen heeft. Op weg met alweer de nodige regendruppels, maar de dag verbeterde allengs en gaf weer mooie vergezichten. Naar Ponferrada, waar een stel blaffende honden ons welkom heette. Ik ben niet zo´n liefhebber van de ongecontroleerde spaanse hond en ik ben blij dat ik een paraplu bij me heb. Ik koop nieuwe schoenen (voor zo nodig) en Greet laat een glas in haar bril zetten, dat er uit gevallen is. We krijgen een stempel in de basiliek waar doopfeesten zijn. Ik mag een moeder met haar dopeling op de foto zetten (voor de Nederlandse tv, zeg ik). We branden kaarsjes en lopen door een fraai landschap met bloeiende fruitbomen. We ontmoeten Duitsers, waarvan er een zijn tocht moet opgeven wegens blaren van een grootte die ik zelfs op de Nijmeegse 4-daagse niet ben tegengekomen. Het moet een geweldige teleurstelling voor hem zijn. In Cacaballos vinden we een mooi hotel dat gezien de prijs wel door de Spaanse staat gesubsidieerd zal zijn. We zijn lekker moe. Greet heeft een kleine blaar die liefderijk verzorgd is. Er zijn geen essentiele lijfelijke problemen.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Cacabelos - la Portela de Valcarce (21 km): 18-4-2010

Ons hotel (villa de Cacabelos): was super met vriendelijke mensen, een aanrader voor iedereen die in deze buurt is. We gaan op pad en moeten meteen de lucht in, en dat valt niet mee met een uitgebreid ontbijt in je maag. Mooie uitzichten, het weer wisselend met nu en dan een stortbui. We komen in Villafranca del Bierzo. Greet is hier al eerder geweest en we zitten even stil in een historisch kerkje (met kaarsjes natuurlijk). Fotograferen mag niet maar voor Nederlandse pelgrims wordt een uitzondering gemaakt. Daarna lopen we door het dal van de rio Valcarce, door dromerige plaatsjes en bereiken la Portela. In het hotelletje een speciale prijs voor pelgrims, dat horen we graag. Greet gaat morgen het nodige uit haar rugzak terugsturen. Morgen naar Gallicie.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

la Portela de Valcarce - O'Cebreiro (15 km): 19-4-2010

Vandaag kort maar wel de zwaarste dag. We passeren een kerkje van Johannes de Doper. Greet stuurt 1,3 kg zooi naar huis. Het duurt ongeveer een half uur voordat de prijs van het versturen bekend is. Daarna 800 meter de hoogte in, naar onze eindbestemming. Het is een sprookjesachtig mooie tocht en we passeren de grens van Gallicië. We zien de eerste typische huizen die ze pallazos noemen. We leggen ons te ruste in een herberg naast de kerk van Maria el Real. We zijn even over de helft van onze tocht!

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

O'Cebreiro - Triacastela (22 km): 20-4-2010

Vannacht had ik bezoek. Een nijver volkje van mieren had zich over mijn sokken ontfermd. Die sokken ruiken naar de smeerpijp van een grote stad, niet zo verstandig dus van deze beestjes. Het ontlokt me weer enige poezie:

Mieren

Mieren in mijn vieze sokken
dom dat ze daar vannacht gingen hokken.
Een voor een ging ik ze verdrinken,
dat moet toch wel vreselijk klinken.
Ze hadden vast geen last van geur
en in een buitengewoon goed humeur.
zij gingen vast mierenneuken
en mijn voeten zullen wel gaan jeuken.

Op weg. Greet verricht een heldendaad. In Hospital zwiert een pelgrim over de weg. Verward lijkt het. Niet in orde. Gooit zijn rugzak weg en kan hem niet meer op krijgen. Het blijkt een verstandelijk beperkte jongen te zijn, van een Duitse moeder, die we later ontmoetten nadat we de zoon zijn rugzak weer opgebonden hadden. Moeder was haar zoon kwijt en hij zijn Mutti. Greet in actie en vindt hem uitgewoond aan de kant van de weg. Het weerzien was ontroerend. Daarna door een bergachtig landschap naar Triacastela waar we in een herberg slapen. Nog 130 km te gaan.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Triacastela - Sarria (18 km): 21-4-2010

Gisteravond een pelgrimsmis bijgewoond in het plaatselijke Jacobskerkje. Zou kort duren, maar de pastoor had moeite met klaarkomen, een bekend fenomeen bij personen op leeftijd. Het was toch een bijzondere dienst, die eindigde met een grote groep internationale pelgrims, die in hun eigen taal een deel van het dankgebed mochten doen, hand in hand.
Vanmorgen op schema. Na een paar kilometer komt een hond ons kwispelend tegemoet, alsof hij ons de weg wil wijzen, zij blijft enige kilometers meelopen en is dan weer plotseling verdwenen. Even daarna bijkomen bij de pelgrimsbron. Vervolgens moet Greet met haar wonderzalfje de rechter bil bewerken want die doet pijn. We lopen in een wisselend heuvelachtig landschap, de natuur is aan het ontwaken. Om 15.00 uur lopen we Sarria binnen. We gaan vanavond nog eens rondkijken in dit al heel oude stadje.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Sarria - Portomarin (22 km): 22-4-2010

Waar praten die 2 over? Daar zal ik iets over zeggen. Wij praten met elkaar en niet tegen of over. Stiltes horen erbij. Het verleden, heden en toekomst lopen dooreen. Je hart open naar de ander, het is een proces dat steeds meer gouden randjes krijgt. Het is als de inhoud van je rugzak. Ongelijke voorwerpen, harde, zachte. Na 1 dag begint het zich tegen elkaar aan te vleien. Na meerdere dagen weet het spul, waar het thuishoort, de zak komt meer op orde. Wie dit niet begrijpt moet maar eens meelopen, dat helpt.
Vandaag in Sarria meteen al naar boven. Daarna door een beekdal, maar dan er weer uit en steil omhoog. We worden door een pastoor van een Jacobuskerkje naar binnen gelokt, maar het was zeer de moeite waard.
Het landschap is lieflijk en groen, door de vele buien die er vallen. We gaan door veel boerendorpen, die ongelooflijk stinken naar stront en je moet alleen daarom al goede schoenen aan hebben. We leren ook stenen lopen wanneer de weg in een riviertje verandert. 2 km voor onze eindbestemming krijgen we noodweer (onweer). Greet en ik zijn geen helden onder dergelijke omstandigheden. We vinden gelukkig een goede schuilplaats, maar zijn wel veel tijd kwijt en arriveren pas om 17.30 uur op locatie.
Met de rechter bil van Greet gaat het beter, dat kan ook niet anders na al die kaarsjes. Mijn schoenen zijn op sterven na dood.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Portomarin - Palas de Rei (24 km): 23-4-2010

Van het thuisfront hoor je steeds: Volhouden! Dit is eigenlijk niet zo'n slimme opmerking vind ik. Als je naar Santiago loopt, ga je tot het gaatje. Veel moed is er voor nodig om als je dat gaatje bereikt hebt, even te dimmen. Dat is pas echt slim en voorkomt veel ellende. We zien hier volhouders, het is nergens voor nodig en het gaat altijd verkeerd. Dat het Greet en mij goed gaat heeft te maken met het feit dat we de slimme weg volgen, maar dat heeft iedereen inmiddels wel begrepen.
Vandaag was het een mooie dag ondanks de regen die men steeds voorspelt. Het wordt in de richting Santiago steeds drukker op de camino. We hebben leuke contacten, ieder heeft zo zijn verhaal. Nog 65 km.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Palas de Rei - Melide (15 km): 24-4-2010

Omdat we niet zoveel kilometers hoeven te lopen, nemen we rustig ons ontbijt en praten met 2 franse heren, die op een of andere wijze al dagen in dezelfde logementen logeren en ontbijten. Het is best weer en door heuvels en dalen bezoeken we een aantal kerkjes die allen de moeite zijn om bekeken te worden. We worden er door geestelijken maar ook door andere caminogangers als het ware naartoe getrokken.
We zien veel horreos, stenen maisschuurtjes, ware kunst. Ze staan op hoge poten voor de muizen. We zijn vroeg in Melide en hebben tijd om wat rond te kijken. Er is een soort kunstmarkt nu op zaterdag en we horen doedelzakken en daar hebben we beiden een beetje een zwak voor. Nog 50 km.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Melide - Arzua (13 km): 25-4-2010

Gisteravond kwamen we terecht in een soort zangkoorfestival met veel doedelzakmuziek. De Gallicische doedelzak lijkt wat kleiner dan normaal met minder doedel en zak. Minder melancholiek en vaak gecombineerd met andere instrumenten als tamboerijn en hoorn. Is wel vrolijk, alhoewel ik melancholiek niet bij voorbaat verkeerd vind.
Vandaag zondag, veel dagjesmensen en daardoor zo nu en dan rumoerig. Ons ontbijt (prima) nuttigen we bij een benzinestation op aanraden van onze patron van vannacht (Manuel). We kijken naar de kilometerpaaltjes die hier om de 500 meter staan om aan te geven hoever Santiago nog is. Het is erg mooi weer en we genieten van een aantal rusten in de vrije natuur. Ik fotografeer nog een aantal horreo´s die hier in allerlei vormen en kleuren te zien zijn. Soms moeten we een beekdal door, dat is snel dalen en dan weer stijgen. We zijn om half twee in Arzua bij kilometerpaal 37. We gaan dit plaatsje maar weer eens goed bekijken.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Arzua - Pedrouzo: 26-4-2010

Eerst Frans aan het woord: 18 km. Het wordt echt mooi weer hier. ´s Morgens bij vertrek schemert het nog, en het is lekker koel. Het is vochtig en mistflarden hangen in de heuvels. Het is een prachtig gezicht. De beekdalen en de begroeiingen kunnen zo op een schilderij. Vandaag weinig kerkjes, veel eucalyptusbossen, die er armzalig uitzien, maar misschien hoort dat zo. Na wat omzwervingen en enige aandacht aan een pelgrimsgraf om half drie in Pedrouzo.

Bijdrage van Greet: 23 km. Het heeft even geduurd, maar ik heb de pen opgenomen.
Je ziet, ik heb 5 km meer afgelegd dan Frans vandaag. Dat heeft een reden. Vannacht werd ik zo ziek als een hond, ontzettend overgeven. Balen, dat snap je. Na wat bananen: mijn lievelingsvoer om half acht, besloot ik weer naar bed te gaan. In de loop van de morgen ben ik hier (in Pedrouzo) met een taxi gekomen, en ook weer naar bed gegaan. Het gaat nu weer beter, dus morgen loop ik weer. Frans heeft alles keurig gelopen. Zo´n maatje kun je er prima bij hebben. Waarvoor dank.

Overweging:

Hoy
Quisiera ser juntos y solo
Quisiera que hace muy bien tiempo siempre
Quisiera hacer una etapa bonisima
Quisiera spiritual y deportivo
Quisiera ser un poco de Greet o otra persona aimable
Pero soy yo
Y no se que pasa hoy o mañana
Soy feliz y estoy contento de mi mismo en alrededores de Santiago.

Vandaag
Ik wil samen zijn en alleen
Ik wil dat het altijd mooi weer is
Ik wil een mooie etappe lopen
Ik wil spiritueel en sportief zijn
ik wil een beetje Greet zijn of een ander aangenaam persoon
Maar ik ben ik
Ik weet niet wat er vandaag of morgen gebeurt
Ik ben gelukkig en tevreden met mezelf in de omgeving van Santiago.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Pedrouzo - Santiago (19 km): 27-4-2010

Vroeg op en aan de wandel. Het wordt warm, tot 28 graden. Greet is weer helemaal van de partij en de schaduw van de eucalyptusbomen doet ons goed. Voor Sampoia komen we een televisieploeg van de KRO, Kruispunt tegen, we worden uitgebreid geinterviewed en komen waarschijnlijk op 9 mei op de tv. Allen kijken dus. In Sampoia bij de kerk neem ik na een korte rouwplechtigheid afscheid van mijn schoenen. We nemen onze intrek op de monte do Gozo 5 km van Santiago en lopen met alleen de kleine rugzak verder. We gaan naar de kathedraal en halen onze compostella, na de nodige foto's gemaakt te hebben. We hebben het hem toch maar gefikst. Morgen gaan we in Finisterre kijken.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Cabo Finisterre: 28-4-2010

Vanmorgen met de bus naar Finisterre, 3uur heen en 3 uur terug hobbelen. We offeren elk een hemd, dat er niet meer uitziet en als Tibettaanse vanen in de wind hingen. We moeten alles bijeen toch nog 10 km lopen.

Greet schrijft op deze dag dat we aan het einde van de wereld zijn geweest het volgende:
We zijn in Santiago aangekomen met schitterend weer. Aan een kant verbrand, want de zon komt van links.
Maandag 12 april gestart. Veel regen in het begin, ook onweer, wat niet leuk was. Ontzettende klim- en klauterpartijen en adembenemende vergezichten. Veel beekdalletjes, prachtige bruggetjes en na elk dal stijgen. Bij alles nog die zware rugzak.
Webmaster Paul heeft alles op perfecte wijze op het web gezet, zodat ieder thuis alles kon volgen. Bedankt Paul!
Dat had natuurlijk niet gekund zonder de hand van Frans, die de Spaanse computers soms vervloekte en tot laat nog bezig was. Namens het thuisfront heel erg bedankt.
Dan nog iets over Frans. Heel zorgzaam en lief. Alles altijd geregeld en naar mijn idee in perfect Spaans. Elk hapje of koffie is voor mij gehaald. Vanavond heb ik dat gedaan, ik word zelfstandig. We hebben vaak diepgaande gesprekken gevoerd en open. Dat voor twee toch heel gereserveerde mensen.
Wat hebben we gelachen als er weer iets stoms gebeurd was. Kilometers heb ik achter Frans in de rook gelopen, dat wordt volgende week afkicken.
Lieve allemaal dankzij mijn thuisfront was dit alles voor mij mogelijk. Bedankt. De meeste dank is voor Frans die ervoor gezorgd heeft dat dit een onvergetelijke reis werd.
Van een wandelmaatje is het voor mij een amigo geworden. En wat er verder ook gebeurt: Buen camino.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Santiago: 29-4-2010

Dit is het laatste bericht uit Spanje. Morgenvroeg om 07.00 uur reizen we weer af naar Nederland. Ik zit nu weer achter een hanteerbare computer en dat is weer eens wat anders. Ik denk dat de foto´s van de afgelopen dagen nu ook over komen. Wel is er iets geks, bij het afkijken zitten er in het centrum zwarte puntjes, en ik heb geen idee hoe die er komen of hoe ze zijn weg te krijgen. Wellicht heeft iemand een goed idee.
Vanmorgen laat op 06.45 uur, voor een normaal mens vroeg maar voor ons laat. Ja je wordt een beetje verknipt. We gaan vandaag winkelen, een bezigheid die ons beiden niet zo ligt. Gedeelde smart is echter halve smart. We vinden relatief snel iets van onze gading. In de kathedraal is het stampvol i.v.m. een dienst. Om erin te komen moet de rugzak ingeleverd worden. Ik heb daar niet zo´n zin in en vertel dat mijn zak een bolso(tas) is. Wordt me die agent toch lelijk en maak ik dat ik wegkom. Ik heb hem dan maar ingeleverd en mocht toen onder zijn lieflijk toeziende blik naar binnen. Was Greet bijna kwijtgeraakt en dat kan niet, heb ik morgen ruzie met Henk. Enfin we moeten nog weer terug voor alle kaarsjes die we hebben beloofd onderweg en een grote voor Henk,dat zijn arm toch nog wat opknapt. Dan terug naar ons slaapleger en vannacht om 4.00 uur op en naar huis. Daar zal ik de rest en de epiloog schrijven. Voor nu alleen: het was goed zo voor ons beiden en we gaan ook weer graag naar huis.

(op foto's klikken voor groter formaat)

naar boven

Epiloog

Nu een paar dagen na onze thuiskomst zit ik weer aan mijn eigen computer. Het ding doet wat ik wil, en dat heb ik de afgelopen weken wel anders meegemaakt. We hebben een goede thuisreis gehad en zijn ons zoals onze zuiderburen dat zo treffend zeggen aan het herpakken. Ik heb het al vaker gezegd, alles in de rugzak heeft een andere vorm, is zwaar of licht, scherp of stomp en heeft weer enige tijd nodig om lekker tegen elkaar te gaan liggen. We moeten weer een beetje wennen aan het thuisfront en zij aan ons. We praten aanvankelijk veel maar elke dag iets minder en dragen een unieke ervaring in ons hart mee. Het was niet de aankomst in Santiago na 5 jaar maar de weg erheen die ons heeft gebracht wat ons dierbaar blijft in ons hart. Over enige tijd zal ik nog een bijlage op mijn site schrijven geënt op een sermoen van een priester die onderweg een pelgrimsmis deed. Daar staat met mooiere woorden dan ik kan zeggen in wat de camino is.

naar boven