februari 2007

Gezelschap

Alhoewel het heel plezierig is vrienden te hebben, vraag ik me wel eens af wie dat eigenlijk zijn. Sommige mensen zeggen dat ze veel vrienden hebben, maar je vraagt je soms af of ze niet meer kennissen bedoelen. Echt vriendschap met iemand die voor je door dik en dun gaat, is mijns insziens maar zeldzaam. Zelfs binnen het huwelijk is dit lang niet altijd het geval.

Vandaag op 10-02-2007 liep ik weer eens het hoofd leeg te lopen en kwam iemand tegen die met mij over dit onderwerp wilde praten. Zo zie je dat ook als je niet in de richting van Santiago loopt er verrassende contacten kunnen zijn.

Zo kwamen we op vragen als ”worden we bij voorkeur vrienden met iemand die ons eigen gedachtengoed deelt of onderschrijft of kun je ook innig bevriend zijn als dit niet het geval is?” Zouden mensen die het hardgrondig met elkaar oneens zijn vrienden in bovengenoemde zin kunnen worden?Ik denk dat dat moeilijk wordt. Daarentegen schuilt er een gevaar als je alleen dik bevriend zou kunnen zijn met gelijkgestemden. "We beschouwen slechts hen als mensen met gezond verstand, die onze mening zijn toegedaan" (Francois de Rochefoucauld). De kans van kritiekloosheid en gezapigheid ligt dan op de loer.

Het is bekend dat vooral als je ouder wordt je in jezelf c.q. met jezelf gaat praten. Het is een misvatting m.i. dat dit het begin van dementeren is. Praten met jezelf doe je als het ware tegen je alter-ego, een onzichtbare persoon die je wellicht graag zou willen zijn. Je zou het ook je geweten kunnen noemen. Het zijn vaak gedachten, maar dan in woorden. Dit eigen zelf is bij eenieder aanwezig en kan heel plezierig en kritiek gezelschap zijn als je alleen een lange wandeling maakt. Je moet het leren ontwikkelen in het rustige landschap dat in je hoofd als wandelaar ontstaat. Het is dan goed gezelschap. Het kan zich daarentegen ook tegen je keren in tijden van stress, onrust of wanneer je niet goed in je vel zit. Je moet dan vooral niet gaan stilstaan, maar doorlopen tot je een goede oplossing voor een probleem hebt gevonden.

De discussie eindigde met de visie dat ons alterego meestal een betrouwbaar en goed gezelschap is. Zou dit het Goddelijke in de mens zijn? Dan zou ik zeggen laat het bij me blijven! Ik herinner me de fraaie tekst van Henry F Lyte die hij vlak voor zijn dood schreef,maar die ook bij leven opgeld doet, en waarvan je zeker niet perse droevig hoeft te worden.

abide with me (blijf bij mij)