Beste mensen,

Voor een ieder die weet hoezeer ik aan de 4 daagse van Nijmegen verslaafd ben hier even een geruststelling. Het is gisteren goed met mij en ons groepje gegaan.

Gisterochtend vol goede moed begonnen aan een 4 daagse, waarvan duidelijk was dat die zwaar zou worden vanwege de weersomstandigheden. Uit de Nieuwsmedia is inmiddels wel duidelijk geworden, hoe het allemaal is verlopen. Het droeve overlijden van twee wandelaars heeft geleid tot het besluit om verdere voortzetting af te gelasten.

Zelf had ik een heel goede dag, met als vanouds veel gezelligheid. Tussen Bemmel en Elst praatte ik met een leeftijdgenoot nog over de zin van het leven en over eenzaamheid in de massa. Omgeven door een temperatuur ver boven de dertig graden, was het duidelijk dat de verschilpunten in onze visie niet tot details werden uitgewerkt. Ook filosofeerden we over de taferelen bij de aankomst die dag, maar zo’n droevig einde hadden we niet aan zien komen. ’s Middags heb ik me bij mijn wandelgroep gevoegd en hebben we vanaf Elst samen verder gelopen. Op de Dijk bij Oosterhout voelde je dat het voor de massa mis ging, mensen die als het ware zomaar langs de weg ineenzakten, een raar gezicht. Onze groep was ruim op tijd binnen en had geen noemenswaardige schade en een leuke dag, dat was helaas voor velen anders.

‘s Avonds na het bericht van afgelasting heb ik zoals wel anderen ook even afkickverschijnselen gehad. Iets dierbaars was me even ontnomen. Ik dacht: dit jaar lukt er kennelijk weinig. Mijn Santiagotocht verloopt heel anders dan ik me had voorgesteld, mijn kaak duurt veel langer dan me lief is. Mijn 4 daagse wordt me door de neus geboord etc… etc. Maar……. Dat is natuurlijk allemaal niets vergeleken met het leed, dat er in het Middenoosten is, niets vergeleken bij het leed ven mensen die niet gezond zijn, niets vergeleken bij het verdriet van de familieleden van de overleden lopers etc…. Wat ben ik eigenlijk een gelukkig mens en als je goed nadenkt: Wat heeft de 4 daagseleiding een moedig en verstandig besluit genomen!!!!! Helaas is er nu van alle kanten kritiek op hen.. Onterecht!!!! En verder ben ik nog steeds van mening dat in de onbekendheid van het lot de charme van het leven zit…..

Voetangel 8

HOE?

Het is alweer augustus, en gedachten richting Santiago beginnen weer te spelen. En ik vraag me af……….

Hoe zou het zijn met Mevr. Atema uit de Spanjaardstraat in Leeuwarden. Zij was mijn eerste adres na een lange dag lopen, en behalve hospita ook pedicure. Zij verzorgde mijn eerste blaren. Zou ze wel eens op internet kijken en zich die gepassioneerde heer nog herinneren?

Hoe zou het met Marja en Debbie gaan, die ik altijd toevallig tegenkom als ik in de omgeving van Oldemarkt wandel en ook tegenkwam op mijn Jabiksroute.

Hoe gaat het met mijn collega Chris Weyers die ik zag in Heerenveen. Zou hij inmiddels al van zijn pensioen genieten?

Hoe gaat het met Anne de Kok en zijn partner, die inmiddels al weer een jaar terug zijn van hun reis naar Santiago, en die ik in Zwolle tegenkwam. Mijn eerste ontmoeting onderweg met een Santiagoganger.

Hoe gaat het met de familie Ouwens uit Vaassen waar ik in maart logeerde tijdens die nacht dat er zo verschrikkelijk veel sneeuw gevallen was. Ze zaten echt op me te wachten en waren oprecht bezorgd.

Zou de fam Leemeyer uit Arnhem zich nog herinneren dat er ’s avonds laat begin maart een koude en natte meneer kwam logeren, die erge honger had?

Zou Anne Frederiks van het tankstation in Mook nog weten, dat ze me een hart onder de riem heeft gestoken op weg naar Gennep. Ik was vast van plan om tijdens de vierdaagse langs te gaan, maar die werd helaas na de eerste dag afgelast.

Zou Mevr Nancy Buckx van de hondsbroek uit Born nog weten dat ik bij haar gelogeerd heb?.

Zouden mevr. Pleyers en haar dochters in Visé nog weten dat ik langskwam in April. Is het de meiden goed gegaan op school en de Universiteit? Ik hoop dat ze zullen bereiken waar ze voor staan en dat het goed gaat met ieders gezondheid.

Ik ben benieuwd hoe het captain John Meurs uit Luik is vergaan met zijn Rosalie op weg naar Santiago. Hebben ze een goede en geďnspireerde reis gehad? Ik heb aan hen gedacht en ik hoop het maar.

Hoe gaat het met Philippe Lefebvre na zijn operatie. Ik herinner me het verblijf in Sclayn nog goed met de kou en de uilenroep.

Hoe gaat het toch met Annie Fernande en haar Charles die toch ernstig ziek was? Ik hoop dat het allemaal wat beter zal zijn.

Hoe gaat het met aartspriester Jean Marie Huet uit Namen van de kathedraal van St Aubin. U weet die heilige die werd onthoofd en met zijn hoofd in de hand verder liep. Helaas heb ik op internet de achtergronden van deze heilige martelaar niet kunnen vinden. Wellicht kijkt hij nog eens op mijn pagina en wil me meer informatie sturen.

Omdat mijn vertrek weer langzaan eraan zit te komen zou het geweldig zijn om van alle voornoemde mensen eens iets te horen. Ze waren de afgelopen tijd in mijn gedachten.

Natuurlijk ook familie waar ik gepauzeerd heb, maar die zie ik zo nu en dan wel.