maart 2006

Het is tegen negenen 's avonds en het wordt tijd de dag te evalueren. Vanmorgen iets voor negenen vertrokken, klein laagje sneeuw, temperatuur iets onder nul, waterkoud. Het avontuur gaat beginnen. Afscheid Marie-José (MJ) na een uitgebreide fotosessie. Het ging gelukkig goed, want het is niet allemaal niets, al verdwijn ik niet van de wereld. We hebben er beiden naar toe geleefd en waren aan het idee van "scheiding (tijdelijk)" gewend geraakt. Na 12 min uitgebreid bij mijn wandelmaatje Frank in zijn kapperszaak koffie met appelgebak gegeten. Dit ritueel pleegt onze wandelgroep pas na 11/2 a 2 uur lopen te doen, maar nu was het een en ander aangepast. Behalve mijn wandelgroep (Frank, Greet, Bert) waren er ook mijn tennismaatjes Nol en Dik en mijn tijdelijke internetgoeroe Henk. Even erg gezellig, maar The show must go on! Om 9.45 vertrokken. Het was koud, toch wat zon en felle sneeuwbuien. Bij het Heerderstrand (foto) even de rugzak af en wat gedronken. Ik wil vandaag mijn best doen om me vooral koest te houden, en voldoende te rusten. In de omgeving van Heerde krijg ik al honger, en dat zou de hele dag doorgaan. Ik eet tegen de klippen op, ik lijk wel een olympier.

Om half 1 loop ik Epe binnen. Het sneeuwt flink en ik besluit een kijkje te nemen in de Martinuskerk. De kerk is wel open, maar aanvankelijk geen mens te zien. Ik steek een kaarsje op voor een oudcollega, die mij de dag voor vertrek belde, ik had het beloofd. Dan laat ik toch een stempel in mijn paspoort zetten door iemand van het parochieburo. In een plaatselijk eetcafe laat ik me de erwtensoep met worst, roggebrood en spek goed smaken en denk aan Bert die als hij dit leest het jammer vindt dat hij niet meegegaan is. Een oude dame noemt me erg tof en dat wil ik graag horen, maar ik denk dat ze me ook wat zonderling vindt zo in de grauwe winter. Na een korte stop in Emst kom ik om ongeveer 16.15 op mijn logeeradres in Vaasen aan. Ik passeer het kasteel de Cannenburch, waarvan de eerste bewoners Marten van Rossem (1478-1555) en Johan van Isendoorn waren (1555-1559). Bij de fam Ouwens B&B was prima voor elkaar. Hadden de hele dag het weerbericht gevolgd en vroegen zich af of ik wel kwam. Daarna eten gekookt (van MJ geleerd!!!!) en gedouched. Geen internetmogelijkheden, nooit van gehoord. Dus maar uitstellen. MJ gebeld, die houdt zich stand in het barre weer. Alle buren zijn bereid om te helpen. Vanuit hier Dank!!!!

Te ver. Niet goed gepland. Maar ik moest wel naar mijn logeeradres. Een dag van extreem rotweer. Veel sneeuw en de auto's laden je vol met zout en pekel als ze langskomen. In Apeldoorn ga ik na 10 km bij tante Mieneke en oom Jan koffie drinken. Ze weten van mijn reis maar zijn natuurlijk zeer verbaasd om me onaangekondigd te zien. Gezellig koffie gedronken en daarna een stempel bij de VVV gehaald. Op weg naar Arnhem eet ik een pannekoek in Beekbergen en denk weer aan Bert. Met de auto ben je er zo, maar met sneeuwstorm duurt het eindeloos. Bij de Woeste Hoeve op het bankje van het oorlogsmonument ga ik met de rug in de wind nog wat eten en drinken. Ik heb mijn eerste dip en denk bij de zoveelste sneeuwbui aan mijn Christoffel op mijn rug. Alleen onder de viaducten is het droog. Enigszins moe en kapot kom ik na enig zoeken op mijn logeeradres in Arnhem aan. Het eten is net op en ik moet nu boodschappen doen om mijn hongerige maag te vullen. Boerenkool au bain marie gemaakt. Nooit van gehoord, maar het smaakte uitstekend. Ik zit pas om 22.45 te schrijven. De dag is eivol. Een half uur geklept met MJ. Thuis in Wezep is men zo'n beetje ingesneeuwd, in Arnhem valt het mee. Mijn linker voet is kapot en er gaat in het Zuiden de komende tijd nog meer sneeuw vallen. Blijft dit nog leuk? Morgen in princiep een korte etappe naar mijn broer Ton 23 km. We zullen maar zeggen Deo volente, ik ga slapen.

Ik ga toch weer lopen en zit nu achter de computer in de bieb in Nijmegen. Met een kapotte hiel lopen is niet plezierig maar het gaat wel. Ik passeer de John Frostbrug in Arnhem (foto) en ondek dat aan de andere zijde de zachte G begint. Het is druilerig, de wereld is wit. In Elst haal ik een stempel in de.... je zult het niet geloven, de Hervormde Kerk. Deze kerk domineert het dorp en met de 4 daagse komen we er langs. De dames van het parochieburo zijn zeer gastvrij een ik krijg mijn stempel, een bak koffie, en ik kan in de warmte wat eten. Als jullie dit lezen, nog zeer veel dank van deze pelegrino. Om 14.30 loop ik Nijmegen binnen, en ik zit nu achter de PC. Hopelijk komt alles goed bij Henk en is dit binnenkort op de site te zien.

Bij Ton en Anke werd ik als een koning ontvangen, met al het goede des levens. Eigenlijk te goed voor een pelgrim die de franje van het leven wil ontlopen, maar goed je moet ook wel eens zondigen. En om met een groot wandelvriend te spreken: als je zondigt, doe het dan goed, anders is het zonde van de zonde! Nou zondigen is leuker dan je denkt. Na een geweldige maaltijd en het lukken van het oversturen van foto's duik ik het bed in.

Korte etappe, goed voor de voeten en wat rust. Om 9.10 uur neem ik afscheid van Ton/Anke en de kindjes, Suzanne en Yvonne. Ze zijn benieuwd waar ik naartoe loop. Op weg naar mijn broer Harrie, zeg ik om het niet te ingewikkeld te maken (peetouders van Yvonne). Van een bloemetje voor mijn gastvrouw is het niet gekomen, slecht van mij maar ik ga binnenkort proberen om een e-card met veel bloemen te sturen, als me dat lukt.
Op weg naar Malden kom ik allerlei tekenen van St Jacob tegen (3 foto's) Toevallig? In Malden ga ik in de kerk zitten waar mijn dochter Danielle in 1971 is gedoopt. (H. Antonius abt. Is deze van de zoekgeraakte spullen of is dat een andere? Ik gok het erop en vraag dat ik onderweg niets kwijt zal raken of althans weer terug zal vinden.) In de verwarmde Mariakapel die erbij hoort kan ik mijn broodje eten. Ik steek een kaarsje op voor eenieder die dat kan gebruiken.
In Mook is alles verlaten, en laten zelfs de plaatselijke cafe's het afweten. Bij het benzinetankstation Easy Fill krijg ik een gastvrij onthaal van een alleraardigste jongedame, die Anne Frederiks blijkt te heten. Aangezien zij met een stempel haar naam in mijn paspoort schrijft denk ik niet dat ze er bezwaar tegen heeft om genoemd te worden. Ik krijg een kopje koffie en denk dat haar baas blij kan zijn met een werkneemster die zo gastvrij is. Chapeau.

Ik ga in een streep naar Plasmolen en Gennep. Om 15.15 u ben ik op mijn logeeradres. Het is nog wat vroeg, de douche moet nog gekuisd worden.
Vandaag is het eerste wonder gebeurd. Mijn hiel is aan het genezen, dat is onverklaarbaar. De tenen zijn nog rauw, maar wie weet wat er nog in het vat zit. Kleren gewassen, een experiment. Vanavond ga ik een pizza eten in het restaurant, waar de dochter des huizes werkt. Morgen een lange etappe voor de boeg!

Vannacht had ik een lumineus idee. Ik ga op mijn sandalen lopen. Dat is cool voor een pelgrim en goed voor de rauwe tenen. Om 9.10 u verlaat ik Gennep. Natuurlijk al meteen een forse sneeuwbui en ......... je raadt het al zeiknatte voeten (excusez le mot!). Maar keuzes moet je nu eenmaal maken, en niet zeuren. In Gennep ben ik beroemd, er is een heuvel naar mij genoemd (zie foto). Zo beroemd als de heuvel van de liefdesgodin Venus zal ik wel niet worden, maar je moet niet alles willen.

Het wordt een oersaaie dag, dus besluit ik maar wat met mezelf te gaan praten, dat komt wel vaker voor bij mensen van mijn leeftijd. Alhoewel ik als medicus best veel van het lijf weet, vraag ik me af hoe een ander met het fenomeen lijf moet omgaan. Het antwoord is verrassend eenvoudig. Je kunt gewoon naar je lichaam luisteren. Het geeft de goede commando's op de goede tijden. Je moet wel de goede software installeren (bij stress, koppigheid, zwak ego, zieligheid werkt het beduidend minder). Enfin ik krijg op het goede moment een e-mail van mijn tenen, met grote dank voor de verrassende keuze van mijn huidige schoeisel, tegelijkertijd post van mijn hiel dat ik toch beter schoeisel moet gaan dragen. Mijn maag meldt dat er vulling nodig is. Ziehier hoe je kunt luisteren en reageren.

Bij een hooischuur met schapen vind ik een droog plekje om mijn 11 uurtje door te brengen. Schapen zijn ideale partners. Je weet wat ze zeggen en hebben geen antwoord nodig. Lekker zacht om tegenaan te hangen, een levend wolletje.

In Nieuw Bergen aan de snert, en ik denk weer aan.................. wat rijmt er eigenlijk op snert, Bert? Oh ja, ik weet het weer... hert!

Voor Arcen maak ik een foto van de Maas, die volg ik al vanaf Gennep, en dat zal zo doorgaan tot in Noord Frankrijk (via Mosana). Via Arcen naar Velden, waar ik om 18.50u bij broer Harrie en zijn vrouw Mieke aankom. Na de bekende rituelen en een geweldige maaltijd zuurkool ga ik horizontaal. Morgen neem ik eem rustdag (na vijf dagen en 140 km, Ik wil geen religieuze verwarring zaaien).

Avond-uur:

Voor Henk mijn internetgoeroe:

Men hoeft niet te zwemmen in het geld, maar pootje baden is leuk en voldoende.

Inburgeren:

Vandaag was ik wat kwijt, maar ik had het in mijn hand (zo begint het....). Het was natuurlijk niet bijdehand, maar toch ook weer wel. Moeten allochtonen deze laatste zin begrijpen, als ik het er al moeilijk mee heb?

Por mis amigos de la clase 2005-2006:

Viago a pie a Santiago de Compostella. Etapa dos de Wezep a Maastricht. Este lunes penseo a vosostros. Hace muy mal tiempo. Andar en/por el nieve. Pero espero que el tiempo hace muy bien manana, Salutos del peregrino Frans.

Ik moet hier natuurlijk zonder boeken werken, dus als Esther (mijn lerares) dit leest moet ze niet te streng zijn. Verbeteringen zie ik wel tegemoet in het gastenboek.

Voor mijn wandelvrienden:

Maakt recht de weg des Heeren. Maar ik vind krom veeeeeeel leuker.

Voor mijn tennisvrienden:

Soms is er ook geen bal aan!

Voor mijn probusvrienden:

Ouderdom komt met gebreken, maar..... wijsheid komt met de jaren, en dat vergoedt veel.

Voor mijn Adelbertvrienden:

Niet alleen arbeid, ook lopen adelt.

Voor MJ:

In deze kou, Een warm gevoel!

Voor mijn kleinzonen:

Een permanente bron van inspiratie.

Vandaag was het prachtig weer! De eerste droge dag, je weet niet wat je overkomt. Om 8.45 u op pad. Dikke zoen voor Mieke, die me in de watten heeft gelegd. De balkenbrij smaakte 's morgens goed. Harrie naar school (die moet nog een paar jaartjes wachten op zijn uittreding). Tussen Velden en Venlo na 1 uur ga ik langs op de Albertshof, klooster van de zusters Dominicanessen.
Zr Margot en Zr Marie-Therese verwelkomen me, ik doe mee met het ochtendgebed.
Het gaat over het weinige dat de mens maar nodig heeft……. Na een kopje koffie is het toch 9.45 u en ik wil nog naar de refugio in Roermond. Venlo door, niets aan. In Tegelen staat weer een St Martinuskerk (in Epe ook al zoals de oplettende lezers zich herinneren.). Het voorportaal is open, verder mag je kennelijk niet, wel een bankje. Ik ga er eens rustig bij zitten.
Tegenover mij hangt een levensgroot kruisbeeld.
De Christusfiguur kijkt niet erg vrolijk. Zijn voeten zitten vol bloed. Mijn voeten doen ook pijn, maar daar zitten geen spijkers in, dus ik moet niet zeuren. In Belfeld drink ik koffie in het fraaie Raadhuis (foto) dat is omgetoverd in een chinees restaurant. In Swalmen kom ik de eerste Jacobsschelp tegen (foto).
In Roermond moet ik me in de Oranjerie melden. Na veel gedoe blijkt dat wegens de verbouwing van de kathedraal de refugio verplaatst is. Eerst in de munsterkerk, later weer in de kathedraal. Maar het komt allemaal goed door een parochiemedewerkster die mij vriendelijk de weg wijst. Om 20.00u op bestemming.
Eerst MJ gebeld, die houdt zich goed. Dan wil ik gaan eten, maar met de sleutel is de electronische poort niet open te krijgen. (Marcel de koster, die mij voortreffelijk wegwijs had gemaakt zei al dat de sleutel soms moeilijkheden gaf!) Electronica….. Ik besluit over het ijzeren hek met punten te klimmen, en het boompjeklimmen van vroeger met al zijn techniek komt me goed van pas. Daarna controleer ik of mijn basale tonen niet hoger zijn geworden, want ik herinner me dat Hannibal na zo’n escapade verder als Hannie door het leven moest. Het valt mee. Ik ga slapen en hoop dat ik morgen niet met mijn rugzak van 14 kg over het hek moet.

Goed geslapen, maar heel speciaal. Het vertrek telde 5 deuren. Uit een deur kon je een bed naar beneden klappen (foto). Elke deur bevatte een strofe van het onzevadergebed, dat ik bekend veronderstel. Ik sliep in de deur met: Geef ons heden ons dagelijks brood. M.i. voor een pelgrim wel van toepassing.
De St Cristoffelkathedraal is een imposant gebouw (foto). De refugio was onder de sacristie.
Op weg naar Echt, regen eindeloos……….. In Linne kom ik een dame tegen die een aantal jaren geleden naar Santiago is gelopen. We wisselen wat gegevens uit, even gezellig op deze natte dag.
In een frietentent ontmoet ik een vrachtwagenchauffeur, we raken aan de praat en een km of zeven verderop biedt hij me een lift aan naar Maastricht. Hij begreep niet dat iemand in dit weer liever wilde lopen. Dat is natuurlijk ook niet te begrijpen, maar mensen die mij kennen zullen weten wat ik gedaan heb. In Born vind ik een gastvrij onthaal bij gastvrouw Nancy, zij is ook wandelaarster en wij delen onze ervaringen. Morgen naar Geulle bij Maastricht waar ik DV op 30 maart verder zal gaan.

Vandaag peulenschil (of is het peuleschil?). Ik ga het op mijn dooieakkertje doen. Al in Born kom ik een bordje tegen richting begraafplaats (foto). Hebben die ”jongens boven” toch mijn gedachten gelezen, zo letterlijk was het ook niet bedoeld!
Miezerig, soms ook droog bereik ik Stein. O ja, één van mijn kleinzonen heet ook Stijn. Schrijf je anders maar een kniesoor die daar nu op let. Even een sms naar mijn dochter Danielle.
Nu moet ik het maar even hebben over de dagelijkse behoeften: niet wat ik nodig heb, maar wat ik noodgedwongen ergens moet brengen. Ik beland in Stein in een cafetaria en vraag naar het toilet. Dat is er wel maar de baas draagt de sleutel als een kleinood bij zich. Hij kijkt me van top tot teen aan, en ik zie hem denken: gek of cool? In het eerste geval geeft het zoveel smeerboel als hij me de sleutel niet geeft, in het tweede geval kan het geen kwaad. Hij neemt een verstandige beslissing. Mijn gave, gewogen in goud zou de man ineens schatrijk hebben gemaakt, bedenk ik. De wierook krijgt hij er gratis bij. Myrrhe heb ik niet, maar het is ook geen Driekoningen, dat is op 6 januari geweest. Ik reken naast mijn bijdrage nog 5 euro af voor 2 koppen koffie en een stuk onvervalste rijstevlaai. Kijk dat zijn nog eens prijzen.!
In Beek wordt ik op het gemeentehuis ontvangen door meneer Huub, hij heeft namelijk een speciale pelgrimsstempel. Daar heb ik over gelezen. Dan naar Geulle waar ik, omdat ik plenty tijd heb, dit verslag in een (droog) bushokje zit te schrijven. De buschauffeur begreep ook niet dat ik niet meewilde. Ik zei dat ik geen geld had, maar ik mocht ook zo wel mee. Toen ik de duivel voor de tweede maal had weerstaan gaf hij het op. Ik ga slapen bij Janine en Jean-Pierre (broer van MJ) en loop in een oude rivierbedding het dorp in (foto).

Zit in de trein op weg naar huis te genieten van een weldadige rust. Vanmorgen om 10.23u in Bunde in de trein gestapt. Avond tevoren gezellig bijgepraat en laat naar bed. Thuis om..? Afwachten hoe de spoorwegen zich houden. Schrijftijd.... Ik ontdek dat rookverslaafden bij de NS voor (de) (rook)paal moeten staan. In het kader van ontmoediging lijkt me dit geen goed beleid. In Utrecht word ik in de richting van zo'n paal gedwongen. Het voelt goed aan om je onder verslaafden te bevinden. Geen afkeurende blikken, maar personen die net als jij vol passie de rook naar binnen halen. Een weldadige saamhorigheid, de neiging om die paal te bezoeken is onweerstaanbaar. Tuurlijk het echte kenmerk van de verslaafde! Ik moet hier toch eens wat aan gaan doen, vind ik, maar het is wel mijn zwakke kant, realiseer ik me........
Nu vanaf Jacobiparochie 374 km afgelegd, dat is 374/2700=13,8518519% toch aardig. In onze wandelgroep rekent Bert dit altijd eventjes voor ons uit, maar nu is hij er niet.
Voor het weekend wordt weer sneeuw voorspeld, dat ga ik thuis van achter het raam eens bekijken. In Wezep loop ik even langs Frank en Henk/Greet, even bijpraten en dan home.
Helaas voor mijn trouwe lezers gaat de website wat betreft de voortgang even uit de lucht. Ik ga even genieten van mijn gezin en de rust thuis. Op 30 maart ga ik verder met de etappe van Geulle naar Vezelay, bij leven en welzijn. Tot dan....

Morgen vertrek ik naar Geulle waar ik 10 maart ben gestopt. Ik begin een beetje te wennen aan vertrekken. Wanneer ik weer en route ben denk ik dat ik heel snel weer de draad kan oppakken.
Als een mens het druk heeft komt hij tot allerlei extra verrassende dingen. Zo ben ik vanmorgen even langs het graf (foto) van mijn ouders geweest om een bloemetje te brengen. Ik was het al lang van plan maar het was er nog niet van gekomen. Ik stond weer voor dat oude kerkje in Hattemerbroek en bij de school, ik heb er toch de eerste 12 jaar van mijn leven veel tijd doorgebracht. Echte nostalgie! Enfin, op deze wat winderige voorjaarsmorgen lag het er allemaal wat verlaten bij en de school is bijna geheel vervallen.

Even nog bij Frank de haren gefatsoeneerd. Dit keer mocht ik niet afrekenen. Ik ga nu als toonbeeld van Hollandse kapperskunst hem in het buitenland promoten. Maar alle gekheid op een stokje "Frank ik zal er graag op de gezondheid van onze wandelgroep op drinken."
Ook ben ik nog even in de tuin gaan kijken of er al veel van het voorjaar is te zien, maar dat valt nog tegen. De lange koudeperiode doet zich nog gelden. Alleen wat violen en een voorzichtige hazelaar laten iets van voorjaarsaktiviteit zien, dat zal wel anders zijn als ik eind april terugkom.

Op 31 maart gaat de tocht verder richting Vezelay. Onderweg houd ik ieder op de hoogte voor zover ik natuurlijk in internetcafe's mijn werk kan doen.

Vanmorgen van MJ afscheid genomen en familie, die gaan naar Parijs 4 dagen (foto).

Even wennen met tentje extra op de rug, maar het lijkt goed te gaan.
In Bunde stopt een meneer die ook Frans heet, pas in de Vut, zomaar pardoes midden op de weg. Hij wil volgend jaar naar Santiago, en vraagt me het hemd van het lijf hoe ik dat allemaal doe (maar dat weet ik zelf natuurlijk ook niet zo precies)
Eindeloos regen..... De heuvels komen, dat is toch weer apart lopen. Je voelt dat het meer inspanning kost. In Houthem-St Gerlach is een officiele refugio, die heb ik niet nodig, vanavond ga ik door naar Noorbeek naar Noel, een broer van MJ, en Nieke. Wel nog een stempel gehaald (foto's).

Valkenburg is aan het ontwaken nog niet erg druk.
In Margraten aan de Limburgse vlaai en zit ik even te schrijven. Nog 2 uurtjes lopen...
Goed aangekomen in Noorbeek. Even bijgekletst en lekker onder de douche. Morgen de Belgische grens over.
O ja, iets dat me vandaag overkwam.... Ik sta te pl.... (ik moet het netjes houden). Natuurlijk wegens de harde wind de goede kant gekozen! Toch niet helemaal goed uitgekeken. Een dame in het volle zicht. Zegt: "Ik zie niets hoor". Ik zeg terug: "dat is vervelend voor u, maar ook voor mij".....