(klik op foto voor groter formaat)
VOORBEREIDING
Het Jabikspad
(klik op foto voor groter formaat)
Vandaag was het zover. Al een tijdje geleden had ik besloten om als try-out voor de Santiagoreis het Jabikspad te lopen. Met de blik naar Jacobus leek me dit een goede optie. Marie-José bracht me naar het hoge noorden. Het was raar om afscheid te nemen. Spanning die we beiden voelden. Uiteraard was ik nu maar van plan om 5 dagen te gaan, maar de gedachte dat ik over enige tijd 3 maanden weg zou zijn overheerste ons denk ik beiden. Ze zei me ‘s avonds door de telefoon dat ze heel emotioneel was geweest. Zelf had ik ook een gevoel van spanning van binnen, ik merkte dat ik wat vaker naar de wc liep. Kriebels? Of vond ik het zelf ook best wel moeilijk? Ik ga de komende dagen toch maar elke dag bellen, alhoewel we dat zogenaamd niet nodig vonden. We hielden ons voor elkaar waarschijnlijk een beetje groot.
Hier in de Jacobushoeve waar ik de nacht ga doorbrengen is het rustig, ik denk dat ik de enige gast ben, voor mij wel een goed begin.
Gelukkig had Marie-José vanmiddag nog flink warm eten gemaakt, want de avondmaaltijd kwam in de knel. Cafetaria’s dicht of met vakantie. Wat krentenbollen gehaald bij de supermarkt en klaar was Kees. Genoeg eten tot morgenmiddag.
(klik op foto voor groter formaat)
St Jacobiparochie: maar enkele straten groot, heeft in het centrum een plein met de “Groate kerk” in 1843 gebouwd door Thomas Romeijn op de plaats waar in de 16de eeuw een eenvoudig kerkje stond ter ere van Jacobus de Grote.
Op het plein voor de kerk (waarvan de voorkant gelijkt op de oostpoort van de kathedraal van Santiago) staat een in 1998 gemaakt monument van de Bildtse kunstenaar Henk Rusman. Een omgekeerde U die de weg symboliseert van breed naar smal (de eeuwigheid) naar Santiago. Daaronder een ruitvormige steen (ruit: symbool van de brekende aarde/droge klei) met daarin de Santiagoschelp. Daar ga ik morgenochtend beginnen.
(klik op foto voor groter formaat)
Aan het eind van deze dag nog twee opmerkingen.
Allereerst valt mij op dat de mensen hier heel vriendelijk zijn. Ieder die je tegenkomt zegt spontaan goedendag. Wat mijn eerste indruk betreft: niks stugge noorderlingen. Verder zag ik in een oud antiekwinkeltje op een mooi oud bord de spreuk: Van het concert van het leven, krijgt niemand een program. Ik dacht:” Zo is het maar net”. Ik heb al vaker betoogd dat de onbekendheid met de toekomst het leven spannend maakt en waard om geleefd te worden. Ik dacht eraan toen ik voor het slapen met mijn laatste sigaartje door de nacht liep. Na een stralende dag in het weidse landschap was enerzijds de volle maan, anderszijds het paarsblauw van de zon die al lang was ondergegaan. Een warme ode van moeder natuur, waarmee ik mijn eerste nacht naar bed ging.
St Jacobiparochie - Leeuwarden 32km
(klik op foto voor groter formaat)
Vandaag vol goede moed aan het Jabikpad begonnen. Prachtig weer, ongeveer 21 graden en weinig wind. Afscheid genomen van mevrouw Wybenga, mijn gastvrouw en op weg om 9 uur. Eerste uren eindeloos door het vlakke Bildlandschap. Kilometers kun je van je afkijken en de wegen zijn kaarsrecht. De Zwarte Haan, een buurtschap 7 km verderop (zou het analoog zijn van Finisterre bij Santiago) deed zijn naam eer aan. Het einde van de wereld en niets te beleven, zelfs geen kraan om de waterfles bij te vullen. Wel een beeld van de slikwerker, dat het zware werk aan de dijk moet verbeelden.
In Oudebildzijl vroeg ik een ouder echtpaar om mijn waterfles te mogen vullen. Meteen werd ik ook op de koffie gevraagd en kreeg ik een paar boterhammen. Alleraardigste mensen die Fam Bruinsma aan de Da Costastraat 107, ik zal als ik ooit in Santiago aankom een kaarsje voor hen opsteken! Vervolgens kwam ik een wandelaar tegen die mij vroeg de groeten te doen aan Santiago, waarbij ik dacht dat is nog wel een heel stuk tippelen. In de namiddag naar een bed en brochje gebeld, en gelukkig, er was plaats.
Met mijn fysieke toestand ging het wat minder. Ik leek flinke blaren onder mijn voeten te hebben, maar vooral mijn linker heup speelde op. Ik denk dat dat komt omdat ik met 15 kg gewicht ongeveer 10 km langs een afhellende waddenzeedijk heb gelopen. Maar ja een mens is geen pakezel, verder denk ik dat het wel weer goed komt na rusten.
Bij mijn logeeradres aangekomen blijkt mijn hospita van beroep pedicure te zijn!Geluksvogel ben ik. Ik laat me ‘s avonds even lekker verzorgen.
Vannacht toch niet zo goed geslapen. Heup gevoelig, voeten doen pijn, en eigenlijk te vermoeid. Maar het komt ook omdat ik lig te bedenken of het verstandig is om verder te gaan of om te onderbreken. Stoppen is voor mij moeilijker dan de andere optie.
Opgestaan, goed ontbijt en een heleboel spullen om onderweg te verorberen. Erg aantrekkelijk, maar wel extra gewicht. Voeten afgeplakt en dan maar kijken hoe het verder gaat. Ik loop door Leeuwarden, een beetje licht in het hoofd en schuifelend op mijn blaren. Het gaat wel erg langzaam, dit schiet volgens mij niet op. Om mijzelf wat op te peppen ga ik een stempel halen in het historisch museum. Ik kijk nog even naar de oude scheve toren.
(klik op foto voor groter formaat)
Daarna besluit ik toch dat het beter is een paar dagen mijn voeten rust te geven: Ik ga naar huis (balen). Een andere keer verder.
P.S. (evaluatie)
‘s Avonds thuis heb ik tijd om nog eens alles de revue te laten passeren.
De fysieke zaken kan ik wel verklaren. Pech dat ik zo lange tijd op een talud heb gelopen, en waarschijnlijk ook teveel in mijn rugzak. Ik ben als het ware onder mijn eigen last bezweken.
Verder vraag ik me af: wil ik wel drie maanden alleen van huis? Wat vind ik leuk en wat moeilijk?
Alhoewel ik anders wil vind ik het moeilijk om zo’n lange tijd van huis te gaan. Het is erg onoverzichtelijk. Dat geldt waarschijnlijk ook voor Marie-José. Kan het ook anders? Zo dat we het beiden plezierig vinden en toch hetzelfde doel bereiken? Ik zou b.v. de tocht in gedeelten kunnen lopen.
Wat ik niet leuk vind is de onzekerheid van je slaapplaats. Mijn tentje als zekerheid is wel een veilig idee, van de andere kant is het niet niets om ’s avonds hartstikke moe je tentje op te zetten, je te verfrissen en dan nog maar te zien of je ergens te eten kunt krijgen. Slapen op goedkope logeeradressen? Dat zou een optie zijn, het maakt ook minder weersafhankelijk.
Tot slot: het draaggewicht: wellicht is dat te trainen, als dat niet lukt is er maar een optie en dat is zonder tent.
Ik besluit tenslotte:
Leeuwarden - Akkrum (23 km)
Vandaag toch weer de schoenen aangetrokken. Het moet toch te doen zijn. 10 kg op de rug en iets minder kilometers lopen. Het is een herfstachige dag, prachtige wolkenluchten, soms felle buien bij ongeveer 15 graden. Ik loop Leeuwarden uit naar Wirdum, een alleraardigst plaatsje, waar nog de sfeer van vroeger hangt. Gebouwen zijn fraai gerestaureerd. De bewoners worden wel “tuorkefretters” genoemd omdat ze in de achtiende eeuw beide tufstenen torens afbraken en te gelde maakten. In Reduzum ga ik op het kerkplein mijn middagboterham eten. Ik zit tegenover een fraai torentje van een kerkje dat in de middeleeuwen gewijd was aan de heilige Vincentius, patroon van de wijnbouw. Het is mij niet bekend of er vroeger ook daadwerkelijk druiven in deze streek werden verbouwd, het lijkt me sterk in zo’n nat en drassig landschap.
(klik op foto voor groter formaat)
Op weg naar Jirnsum zie ik rechts van mij in de verte een windhoos, donkere lucht met de bekende slurf eronder. Aan de richting van de wind gemeten hoop ik dat deze mij voorbijgaat, hetgeen ook gebeurt. In de buurtschap Friens staat nog een mooi kerkje tussen de weinige boerderijen die het gehucht kent. In Jirnsum laat ik me verleiden tot een bakje onvervalste hollandse frieten. Ik kom langs een beeldje van een kat. (gemaakt door de kunstenares mevr. Pool)
(klik op foto voor groter formaat)
De Jirnsummers schijnen de bijnaam “katten” te hebben. De patroon van de katholieke gemeente is Marcus, met zijn symbool: de leeuw (de grootste katachtige). In Akkrum praat ik nog even met de mevrouw van de VVV, zelf komt ze niet uit Friesland, maar zij voelt zich op de weide vlakte wel thuis. Ik constateer dat mijn lijf zich goed heeft gehouden. Weinig problemen. Zo moet ik dus maar verder, het voelt ook beter aan.